ΟΙ ΕΣΩ ΠΟΛΕΜΟΙ

ΟΙ ΕΣΩ ΠΟΛΕΜΟΙ – Συγγραφέας: Jill Lepore

Η αρχή ενός τέλους είναι δύσκολο να ιδωθεί: η στιγμή που ένας γάμος άρχισε να καταρρέει, η μισή φράση άκαρδης περιφρόνησης, ένα μη αναστρέψιμο κόψιμο, η ώρα που εγκαθιδρύονται τα πρώτα συμπτώματα μιας μοιραίας ασθένειας, ζαλάδα, μια απλή θολούρα της όρασης, μια σχετική βραχνάδα, η εποχή που ένα είδος σπουργιτιού, που προσπαθεί να πετάξει βόρεια, πέφτει, αποδυναμωμένο από τη ζέστη, και η μέρα που οι άνθρωποι ενός έθνους άρχισαν να χάνουν την πίστη τους στον τρόπο διακυβέρνησης τους. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όπως όλες οι εκλογές, είναι ένα τέλος, το τέλος μια Προεδρίας και η αρχή μιας άλλης. Αλλά σε αντίθεση με τις περισσότερες εκλογές, η εκλογή του Τραμπ είναι κάτι διαφορετικό: οριοθετεί το τέλος μιας εποχής Αμερικάνικου ιδεαλισμού, υψηλοφροσύνης της ρητορικής, αν όχι πάντα της δράσης, που χαρακτήρισαν το μεγαλύτερο μέρος του 20ού και του 21^ου αιώνα. Αμερικανικές Προεδρίες από τον Φ.Ντ.Ρούζβελτ στον Αϊζενχάουερ, από τον Ρήγκαν στον Ομπάμα, από το Νιού Ντίαλ μέχρι τη μακρινή εποχή των πολιτικών δικαιωμάτων.

Η αρχή ενός άλλου, πολύ διαφορετικού τέλους εδράζει σχετικά πολύ πίσω στην Αμερικάνικη ιστορία. «Η μοίρα της πιο ένδοξης όλων των σύγχρονων Δημοκρατιών τρέμει στην ισορροπία» είπε ο Φρέντερικ Ντάγκλας σε μια ομιλία που έδωσε στη Φιλαδέλφεια το 1862 με τίτλο «Οι Αιτίες των Δεινών Μας». Γεννημένος στη σκλαβιά, ο Ντάγκλας είχε αποδράσει το 1838. Αυτό που τον εντυπωσίασε καθώς μαίνονταν ο Εμφύλιος Πόλεμος, ήταν το πόσο τυφλοί ήταν οι Αμερικανοί στα προγονικά του. «Σε ποιαν αιτία μπορούμε να εντοπίσουμε την τωρινή θλιβερή και αξιοθρήνητη κατάστασή μας;» ρώτησε. Οι Αμερικανοί των ημερών του Ντάγκλας κατηγορούσαν την εκλογή του Αβραάμ Λίνκολν, τους ρεφορμιστές και τους πολιτικούς του Νότου για τον διχασμό του έθνους. Ο Ντάγκλας κατηγορούσε τη δουλεία: «Προσπαθήσαμε να κόψουμε τις αλυσίδες της δουλείας στα άκρα του μαύρου άντρα, χωρίς να σκεφτούμε ότι στο τέλος θα έπρεπε να βρούμε το άλλο άκρο αυτής της μισητής αλυσίδας γύρω από το δικό μας λαιμό».

Η ρήξη στην Αμερικανική δημοκρατία, ο διχασμός του Αμερικανικού λαού, του οποίου αποτέλεσμα είναι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, δεν μπορεί να αποδοθεί στον Ντόναλντ Τραμπ. Ούτε μπορεί να αποδοθεί στον Τζέιμς Κόρνεϊ και το FBI ή στους λευκούς άνδρες που ψήφισαν σε μεγάλα νούμερα τον Τραμπ, ή στην πλειοψηφία των λευκών γυναικών που, απροσδόκητα, έκαναν το ίδιο, ή στους Αφροαμερικανούς και Λατίνους ψηφοφόρους που δεν έδωσαν στη Χίλαρι Κλίντον το προβάδισμα που έδωσαν στον Μπαράκ Ομπάμα. Δεν μπορεί να αποδοθεί στην απροθυμία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να αποκηρύξει τον Τραμπ, ή στην προθυμία του Δημοκρατικού Κόμματος να προωθήσει την Κλίντον, ή στα μίντια που περιήλθαν σε κατάσταση χάους. Υπάρχουν πολλές αιτίες για τα δεινά μας. Αλλά η βαθύτερη αιτία είναι η ανισότητα: οι μορφές πολιτικής, πολιτισμικής και οικονομικής πόλωσης, μια ψαλίδα που άνοιγε αντί να κλείνει εδώ και δεκαετίες. Η ανισότητα, όπως και η δουλεία, είναι μια αλυσίδα που σκλαβώνει και στις δύο άκρες.

Η εκλογή του Τραμπ δεν σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής πολιτικής ειρήνης: καμία πολιτεία δεν αποσχίστηκε, ούτε πρόκειται. Αλλά, αν το έθνος δεν είναι στα όπλα, είναι σε πόλεμο με τον εαυτό του και με τα ιδανικά του. Στον καιρό του Ντάγκλας, ο πόλεμος που μαίνονταν για το νόημα των λέξεων «ελευθερία» και «ισότητα» διεκδίκησε τη ζωή τριών τετάρτων του ενός εκατομμυρίων Αμερικανών. Αλλά τερμάτισε τη δουλεία. Όταν ο Λίνκολν υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, τον Ιανουάριο του 1863, ο Ντάγκλας ήταν στη Βοστώνη με «μια τεράστια συνέλευση» κυρίως μαύρων αποσχιστών. «Περιμέναμε ν’ ακούσουμε σαν από έναν ουράνιο κοχλία, που θα ήρε τα δεσμά τεσσάρων εκατομμυρίων σκλάβων» θυμάται ο Ντάγκλας. Το πλήθος έψελνε τον ύμνο «Φύσηξε τρομπέτα, Φύσηξε». «Οι πένθιμες ψυχές, ν’ αγαλλιάσουν».

Πολλοί Αμερικανοί, έχοντας απωλέσει την πίστη σε μια κυβέρνηση που απέτυχε ν’ αντιμετωπίσει τη διευρυνόμενη ανισότητα, και στους πολιτικούς και τους ακαδημαϊκούς και τους δημοσιογράφους που ελάχιστα το παρατήρησαν, βλέπουν τον Τραμπ ως ελευθερωτή. Ψηφίζουν με σκοπό. Πολλοί από τους ψηφοφόρους του Τραμπ, τους οποίους γνώρισα σ’ αυτή την εκλογική περίοδο, συνέκριναν τον Τραμπ με τον Λίνκολν: έναν απελευθερωτή. Το τι μπορεί και δεν μπορεί να προσφέρει ο Τραμπ να προσφέρει, από άποψη πολιτικής, μένει να ιδωθεί, οι δικές μου αμφιβολίες είναι βαθιές. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, προσέθεσε βάρος στο φορτίο που εμείς, ο καθένας από μας, κουβαλάμε στις πλάτες μας, το βάρος του παλιού μίσους. Ο Φρέντερικ Ντάγκλας, ένας άνθρωπος της εποχής του Λίνκολν και, αναπόδραστα, όχι της δικής μας, προσπάθησε να άρει εκείνα τα δεσμά με τη δύναμη των ιδανικών του.

Ο Ντάγκλας μάχονταν για τα δικαιώματα των γυναικών από το Σενέκα Φολς, το 1848, και αγωνίστηκε για τη γυναικεία ψήφο. Περίμενε οι γυναίκες να ηγηθούν του έθνους μιλώντας εκ μέρους αυτών, διακηρύσσοντας «Δεν πιστεύω ότι κανένας άντρας, όσο προικισμένος κι αν είναι στη σκέψη και την ομιλία, μπορεί να φωνάξει τα λάθη και να παρουσιάσει τα αιτήματα των γυναικών με την ικανότητα και το αποτέλεσμα, με την ισχύ και την εξουσία της ίδιας της γυναίκας». Πολλοί Αμερικανοί επί των ημερών του Ντάγκλας πίστευαν ότι είδαν στα ίσα δικαιώματα για τους μαύρους άντρες και ακόμη και γυναίκες, την αρχή του τέλους του Αμερικανικού πειράματος. «Πιστεύουν πολλοί και λένε ορισμένοι ότι αυτή η Δημοκρατία έχει ήδη διανύσει τις καλύτερές της μέρες, ότι ο ιστορικός μπορεί τώρα να γράφει την ιστορία της κατάρρευσης και πτώσης» είπε ο Ντάγκλας σε μια ομιλία με τίτλο «Σύνθετο Έθνος» το 1869. Σ’ εκείνους που προέβλεπαν την καταστροφή, ο Ντάγκλας επανέλαβε αυτό που είχε πει όταν ξεκινούσε ο πόλεμος: «Το πραγματικό μας πρόβλημα, ουδέποτε ήταν το σύστημά μας ή η μορφή Διακυβέρνησης, ή οι αρχές που τα διέπουν, αλλά η ιδιαίτερη σύνθεση του λαού μας, οι ενυπάρχουσες μεταξύ τους σχέση και το πνεύμα συμβιβασμού που ήλεγχε την άρχουσα εξουσία της χώρας». Για τον Ντάγκλας, το επιμύθιο της μάχης για τον τερματισμό της δουλείας ήταν ένα μάθημα σχετικά με την επιμονή της ανισότητας: είχε ήδη αρχίσει να παίρνει νέα μορφή, σε προτάσεις να απαλειφθούν οι συνταγματικές προστασίες στους Κινέζους μετανάστες. Το μίσος για τους Κινέζους, ιδιαίτερα από εκείνους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν την εργατική τους δύναμη, ήταν, πρέσβευε ο Ντάγκλας, νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια, σκλαβιά με διαφορετική ονομασία. Και την καταδίκαζε: «Θέλω εδώ ένα σπίτι όχι μόνο για τις φυλές των μαύρων, τους μούλων και των Λατίνων, αλλά θέλω οι Ασιάτες να βρουν ένα σπίτι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και να αισθάνονται σαν το σπίτι τους, τόσο για το δικό τους όσο και για το δικό μας καλό. Το σωστό δεν αδικεί κανέναν άνθρωπο».

Hamilton, New Zealand 1981. Struggle against the South African Apartheid.

Ο Ντάγκλας είχε τα τυφλά του σημεία. Όλοι έχουν. Τα δικά μου με τρελαίνουν, απλώς γνωρίζοντας πως υπάρχουν. Ο Τραμπ εξελέγη επειδή κατάλαβε κάτι σωστά, σχετικά με το άχθος των Αμερικανών και την αλαζονεία των πολιτικών, των ακαδημαϊκών και του Τύπου. Αυτό που κατάλαβε λάθος μπορεί να αποδειχθεί μόνο από τις δυνάμεις της ταπεινότητας, της καθαρότητας και της ειλικρίνειας.

Πότε εκκινεί ένα τέλος; Ο Ντάγκλας είδε ότι το τέλος μιας δημοκρατίας ξεκινά την ημέρα που ο ηρωισμός και ο αγώνας για ισότητα υποτάσσεται στην ανανδρία της μνησικακίας. Αυτή η μέρα δεν έχει έρθει. Πιστεύεται από πολλούς και λέγεται από ορισμένους ότι η δημοκρατία διένυσε τις καλύτερες μέρες της και ότι μένει στον ιστορικό να καταγράψει την ιστορία της κατάρρευσης και πτώσης της. Διαφωνώ. Τα σπουργίτια μπορούν ακόμη να διασχίσουν τον ουρανό.

Πηγή: The New Worker

 

Mythbuster leaflet now available in 9 languages

Each of us is part of the solution

The main objective of the Each of Us campaign is to raise awareness of mental health issues and to start a discussion on mental health stigma at European level. To do this, we need to reach out to people in their own language, and it is now possible thanks to the kind help of Translators without Borders and some of MHE member organisations who translated the campaign into 9 different languages.

The campaign description, as well as our Mythbuster leaflet is now available in 9 languages: French, Dutch, German, Italian, Spanish, Polish, Romanian, Greek and Czech.

Please help us spread the word about the campaign in your own Member State, and do not hesitate to share the myth buster leaflet on social media or with you friends and colleagues: they may be concerned or interested in debunking misconceptions about mental health problems! You can use the #Eachofus hashtag to connect with us on…

View original post 3 more words

Παρέμβαση της Κατάληψης “Παπουτσάδικο” στο Φεστιβάλ Νefele της ΜΚΟ “ΈΔΡΑ” — Aikaterini Tempeli

. . *Το πρωτότυπο κείμενο της παρέμβασης έχει ανέβει στο blog της Κατάληψης “Παπουτσάδικο“, το οποίο μπορείτε να διαβάζετε εδώ, με τίτλο “ΜΚΟ, τέχνη και “τρέλα”. Στάλθηκε και σε μένα με e-mail μαζί με τα παραπάνω τρικάκια κι έκρινα απαραίτητο να το δημοσιεύσω καθώς εκτιμώ απεριόριστα τη δράση των ανθρώπων αυτής της ομάδας στα της […]

via Παρέμβαση της Κατάληψης “Παπουτσάδικο” στο Φεστιβάλ Νefele της ΜΚΟ “ΈΔΡΑ” — Aikaterini Tempeli

Πως να Βάλεις την Παρανοϊκή Μητέρα Σου Μέσα στο Δηλητηριώδες Ασθενοφόρο

<a href=”http://www.bloglovin.com/blog/14944075/?claim=9s5nhq4u5qg”>Follow my blog with Bloglovin</a>

Του Joseph A. Lapin 4 Μαΐου, 2015 – Εικονογράφηση Danielle Chenette

Όταν η μητέρα σου είναι διπολική και πιστεύει ότι όλα προσπαθούν να της αφαιρέσουν τη ζωή, η απλή πράξη να την πας στο νοσοκομείο μετατρέπεται σε μια μάχη επικών διαστάσεων.

“Κάνει τη δύσκολη” λέει η νοσοκόμα. “Αρνείται το ασθενοφόρο. Κάτι σχετικά με αναθυμιάσεις ντίζελ. Βγάζετε κάποιο συμπέρασμα εσείς;”

“Αφήστε με να μαντέψω” απαντάω. “Την δηλητηρίασαν πάλι;”

Αμέσως μόλις έφτασε στα επείγοντα η μαμά είπε στο προσωπικό για μια διαρροή προπανίου μέσα στο σπίτι της και ζήτησε διάφορες ακριβές εξετάσεις για να αποδείξει ότι είχε δηλητηριαστεί. Κάθε φορά που ακούω τις λέξεις “προπάνιο” ή “δηλητήριο”, αυτομάτως θυμάμαι τότε που η μαμά νόμιζε ότι ο μπαμπάς προσπαθούσε να ανατινάξει το σπίτι. Φανταζόταν ότι μπορούσε να μυρίσει κύματα αερίου – ένα ύπουλο και θανατηφόρο σύννεφο. Η δολοφονική πλοκή ξετυλίχτηκε μες στο μυαλό της σαν να ήταν ο κύριος χαρακτήρας μιας ταινίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Μόλις θα άναβε τον μπικ αναπτήρα της για να καπνίσει ένα Μάλμπορο, το σπίτι θα ανατιναζόταν: ένα μακελειό στα προάστια.

Η νοσοκόμα σταματάει μπροστά στο δωμάτιο της μητέρας μου και εξηγεί ότι η μάνα μου τελεί υπό 72ωρη κράτηση, που σημαίνει ότι τόσο χρόνο διαθέτουμε για να την μεταφέρουμε σε άλλο νοσοκομείο για την πιο μακροπρόθεσμη νοσηλεία που χρειάζεται.

Ήμουν στο Λος Άντζελες όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα ότι αγνοούνταν, αλλά το να βρω πτήση για τη Μασαχουσέτη είχε περιπλακεί από το γεγονός ότι νωρίτερα το ίδιο πρωινό ένας άντρας μπήκε στον τερματικό Δέλτα στο LAX και άνοιξε πυρ με τουφέκι. Ο οπλοφόρος, Paul Anthony Ciancia, σκότωσε έναν υπάλληλο της Διοίκησης Ασφάλειας Μεταφορών και πυροβόλησε άλλους δύο. Είχε ένα σημείωμα στο σάκο του που έγραφε ότι ήθελε να “ενσταλάξει φόβο στα προδοτικά μυαλά τους”.

“Παίρνει τα φάρμακά της;” ρωτάει ο αδελφός μου Τζέισον.

“Εδώ όχι. Είχε μερικά τσαντάκια γεμάτα χάπια. Οπότε είναι δύσκολο να ξέρεις”, λέει η νοσοκόμα.

Ο Τζέισον είναι νεώτερος κατά επτά έτη. Οι γονείς μας ουδέποτε ανέφεραν ότι αποτελούσε την απόπειρά τους να σώσουν το γάμο τους, αλλά πάντοτε διατηρούσα τις υποψίες μου. Ενθυμούμενος το δωμάτιο που σχεδίασαν οι γονείς μου γι’ αυτόν στο μπλε αποικιακό αίθριο, ήταν η τέλεια κάλυψη: η λευκή κούνια, οι φρεσκοβαμμένοι τιρκουάζ τοίχοι και ο καινοτόμος κουμπαράς μπουκαλάκι δίπλα στην πόρτα. Αν ο Τζέισον ήταν η πανάκεια για την ετοιμόρροπη σχέση τους, τότε απέτυχε παταγωδώς. Μέχρι ο Τζέισον να φτάσει στην ηλικία των 3, ο μπαμπάς ζούσε σ’ ένα διαμέρισμα στη Route 9 στο Shrewsbury, που έμοιαζε με το μοτέλ κινουμένων σχεδίων από το επεισόδιο των “Σίμσονς” όπου ο Δήμαρχος Κουίνμπι κουτούπωνε τα γκομενάκια του.

Πάει καιρός που δεν έχω δει τον Τζέισον. Είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Αγίου Ιωάννη τώρα κι έχει μια πλούσια, πορτοκαλί γενειάδα. Φοράει ένα τζιν σακάκι με άσπρο τελείωμα στο γιακά.

Πίσω από τη γυάλινη πόρτα η μαμά κάθεται σε μια καρέκλα με το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο. Τρία διαφορετικά αστυνομικά τμήματα την αναζήτησαν μετά την έκδοση από τον ψυχίατρό της του Section 12, ενός νόμου που επιτρέπει σε ειδικούς της ψυχικής υγείας να νοσηλεύουν ακουσίως, μέσω της χορήγησης άδειας περιορισμού, έναν άνθρωπο που κινδυνεύει να βλάψει τον εαυτό του ή άλλους. Το Section 12 εκδόθηκε αρκετές ώρες προτού την εντοπίσει η αστυνομία του Leominster σ’ ένα CVS έξω από το Route 2. Είχε το σκύλο μας τον Βuddy στο πίσω κάθισμα και το φαγητό και τα φάρμακα για τις κρίσεις του στο πορτ μπαγκάζ. Είχε επίσης μια πλάκα σαπουνιού, αρκετές άδειες χάρτινες συσκευασίας σοκολατούχου γάλατος και μια πλαστική τσάντα γεμάτη με τα σκουπίδια της.

Ο Τζέισον κι εγώ μπήκαμε στο δωμάτιο σαν να προσπαθούσαμε να μην πατήσουμε τις γραμμές ανάμεσα στα πλακάκια. Μοιάζει ηττημένη, σαν να είναι ένα γλυπτό φτιαγμένο από γρανίτη που του δόθηκε η ζωή μόνο και μόνο για να ξαναγίνει πέτρα. Απομακρύνει το βλέμμα της απ’ τον τοίχο όταν διαπιστώνει ότι βρισκόμαστε στο δωμάτιο.

“Ξεχάσατε πώς μοιάζω;” ρωτάει η μαμά.

Έχει ένα συνήθειο να περιφρονεί αυτό που πραγματικά επιθυμεί – όπως η προσοχή. Αν κάποιος της κάνει κοπλιμέντα για την εμφάνισή της, παίρνει το θαυμασμό για προσβολή. Αλλά είναι η βοήθεια αυτό που τρέμει περισσότερο απ’ όλα. Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσαμε να την πείσουμε να συμμετάσχει σε ομάδες υποστήριξης, αρνήθηκε πιστεύοντας ότι η διπολική διαταραχή τη στιγμάτισε άδικα σαν ένα πορφυρό “Α” στην αποικιακή Νέα Αγγλία. Έτσι κράταγε την ασθένειά της μυστική και απαιτούσε το ίδιο κι από μας.

Η μαμά φοράει ένα μπλουζάκι από το πανεπιστήμιο του Τζέισον. Δείχνει μεγαλύτερη, σαν ένα οικογενειακό πορτρέτο που ξεχάστηκε στη σοφίτα. Η φωνή της ακούγεται στεγνή και σκληρή, ίσως λόγω των Μάλμπορο που καπνίζει εδώ και δεκαετίες.

Σαν από ειρωνεία, κατηγορεί για τη βραχνάδα το γεγονός ότι το νοσοκομείο δεν της επιτρέπει να καπνίσει. Δεν αποβαίνει ποτέ αποτελεσματικό να την εγκαλέσεις για τις μαλακίες της. Αν έχει αποφασίσει ότι τα τσιγάρα όντως κάνουν καλό στην υγεία, τότε αυτή είναι η αδιάσειστη αλήθεια της. Πάντοτε κάτι πηγαίνει στραβά σωματικά – ένα πρόβλημα με τους παλμούς της καρδιάς της ή μια ακόμη φανταστική κακοήθεια που ένας γιατρός θα διαγνώσει αμέσως ως ψυχοσωματική. Μοιάζει σχεδόν σαν μια τελετουργία στην οποία πρέπει να υποβληθεί προτού μπορέσει να αποδεχτεί τι πάει στραβά ψυχιατρικά.

“Πού διάολο είναι αυτή η νοσοκόμα;” ρωτάει.

Έχει ένα κεσεδάκι με γιαούρτι στο δίσκο μπροστά της. Το πιάνει κι αρχίζει να ρίχνει κουταλιές στο στόμα της. Καταλήγει σε όλο της το πρόσωπο.

“Πώς θα σου φαινόταν να τους φέρεσαι με σεβασμό;” ρωτάω.

“Εισέπνεα δηλητήριο. Τί λες για λίγο σεβασμό στη δική μου ζωή;”

Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω, αλλά ξέρω ακριβώς ποιος νομίζει ότι προσπαθεί να τη δηλητηριάσει. Είναι ο μπαμπάς: το σύμβολο του μισητού, του πιο αχρείου και διεφθαρμένου άντρα στον κόσμο. Αλλά ο μπαμπάς είναι ένας 67χρονος από τη Φιλαδέλφεια που ονειρεύεται να γίνει κλητήρας στο Πάρκο Φένγουέι μετά τη συνταξιοδότησή του. Έχει μια ιδιαίτερη κλίση στο pimple ball, ένα είδος μπέιζμπολ που παίζεται με την άκρη της λαβής μιας σκούπας κι ένα λαστιχένιο ροζ μπαλάκι. Η ταυτότητά του δεν είναι μια περίτεχνη μεταμφίεση, δεν είναι εγκληματίας.

“Ααααααα”. Πλησιάζει και ανοίγει διάπλατα το στόμα της. “Μπορείτε να δείτε τους όγκους;”

Τίποτα πέρα από τις αμυγδαλές και τη γλώσσα της καλυμμένα με γιαούρτι. Αποφάσισα να πω την αλήθεια, μια συχνά επικίνδυνη δήλωση: Ο γιατρός δεν σου βρήκε τίποτα σωματικά και δεν υπάρχουν ίχνη δηλητηρίασης.

“Σκάσε” λέει γρήγορα σε τόνο στακάτο. Συνεχίζει να λέει “σκάσε” ξανά και ξανά μέχρι που το τρένο των σκέψεών της εκτροχιάζεται σε μια αφήγηση σχετικά με κακομεταχείριση και κακοποίηση. Στην πάροδο των χρόνων έχω ακούσει διαφορετικές εκδοχές αυτού του τραύματος και κάποιες φορές εμφανίζεται στην εικόνα ένα όπλο, αλλά ο άνθρωπος που το κρατάει δεν αποκαλύπτεται ποτέ. Άλλες φορές η φαντασία μου δημιουργεί κάτι πιο κυνικό, μια αναπόδραστη αίσθηση ότι μου λείπει ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του παζλ. Είναι αδύνατον να γνωρίζω τι είναι πραγματικό και τι παραίσθηση.

“Αυτός είναι ο λόγος που χρειάζεσαι βοήθεια”, λέει ο Τζέισον.

“Είστε πολύ γελασμένοι αν νομίζετε ότι θα με ακούσει κανένας. Έχουν περάσει 20 χρόνια…” Πιάνει την τσάντα της από το κρεβάτι του νοσοκομείου και την αναποδογυρίζει, σκορπώντας το περιεχόμενο. Διάσπαρτα στο κρεβάτι απλώνονται αποδείξεις, περιτυλίγματα από καραμέλες, χαρτομάντιλα. “Χρειάζομαι τσιγάρα”.

“Το ασθενοφόρο έρχεται”, λέω, και αμέσως το μετανιώνω.

Σταματάει να ανακατεύει το περιεχόμενο της τσάντας της και με κοιτάζει ξανά σαν να αποκάλυψα μόλις ότι προσγειώθηκαν εξωγήινοι στη Φλόριντα και απαγάγουν όλα τα παιδιά κάτω των 7 ετών. “Είναι πετρελαιοκίνητα φορτηγά. Όχι άλλες αναθυμιάσεις Τζόζεφ”.

Μπορώ ήδη να φανταστώ τη σκηνή του ασθενοφόρου: οι ΕΙΕ (επαγγελματίες ιατρικού επείγοντος) θα πρέπει να την καθηλώσουν στο κρεβάτι. Θα παλεύει να πάρει οξυγόνο πείθοντας τον εαυτό της ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει, αφού το ασθενοφόρο ξερνά τον αόρατο θάνατο. Όλα αυτά τα χρόνια η μαμά έχει ριχτεί μέσα σε πολλά διαφορετικά περιπολικά, δεμένη με χειροπέδες, κι έχει αντιμετωπιστεί σαν κατάδικος. Έχει καθηλωθεί σε νοσοκομειακές κλίνες και της έχει επιβληθεί υποχρεωτική φαρμακευτική αγωγή. Πρέπει να σταματήσει αυτό το μοτίβο. Πρέπει να έχει μια έστω υποτιθέμενη επιλογή.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο βλέπω ότι οι ΕΙΕ ήδη προχωρούν προς τις αυτόματες πόρτες. Ο πρώτος ΕΙΕ ονομάζεται Τζάρεντ και είναι ψηλός με ξυρισμένο κεφάλι. Φοράει γυαλιά με λεπτό σκελετό που στηρίζονται πάνω σε μια σπασμένη μύτη. Πρέπει να έχει φάει ξύλο πολλές φορές. Ο άλλος ΕΙΕ είναι πιο κοντός και φαίνεται πως, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσει, πάντοτε θα μοιάζει σαν να αποφοίτησε μόλις από το λύκειο. Έχει ένα σημάδι στο μάγουλό του.

Εξηγώ γρήγορα την κατάσταση με τη μαμά και το ασθενοφόρο. Προτείνουν καθήλωση και τους θερμοπαρακαλώ να βρουν άλλο τρόπο.

“Τζόζεφ!” Τότε είναι που η μαμά ήρθε κουτρουβαλώντας από τη γωνία. “Τζόζεφ Άλαν Λάπιν”. Τότε είναι που με βλέπει να μιλάω με τους δύο ΕΙΕ και καταλαβαίνω ότι θέλει να φωνάξει κάτι δραματικό όπως “Κι εσύ Βρούτε;”.

Οι ΕΙΕ κοιτούν ο ένας τον άλλον, χωρίς να πουν λέξη γνέφουν για να δείξουν ότι καταλαβαίνουν.

Ξαφνικά η μαμά παθαίνει εμμονή με τον Τζάρεντ. Τον δείχνει με το δάχτυλο κι αρχίζει να κουνάει το κεφάλι της: “Σε ξέρω εσένα”. Τον κοιτάζει καχύποπτα. Μοιάζει σαν να είναι έτοιμη να σκίσει τη μάσκα του και να αποκαλύψει ότι είναι στην πραγματικότητα ο μπαμπάς πίσω από μια ευφάνταστη μεταμφίεση.

Καημένε Τζάρεντ. Δεν ήξερε που πήγαινε να μπλέξει, όπως και τόσοι άλλοι άγνωστοι που έγιναν προβολές μίας εκ των εσώτερων μαχών της. Φαντάζομαι ότι το καρφωμένο βλέμμα της κάνει τον Τζάρεντ να νιώθει αρκετά άβολα, αλλά παραμένει στωικός. Ίσως ο Τζάρεντ να σκέφτεται να τη δέσει σ’ ένα φορείο. Βρίσκεται στη μέση ενός παραληρήματος για το πετρέλαιο από το ασθενοφόρο και πως θα την αρρωστήσει, όταν εκείνος λέει “βασικά έχουμε και αυτοκίνητα που κινούνται με γκάζι”.

Ο Τζάρεντ αντιλαμβάνεται την κατάστασή μας. Το ασθενοφόρο που έχουν αυτή τη στιγμή λειτουργεί με πετρέλαιο, εξηγεί, και θα πρέπει να ζητήσουν να κάνουν αλλαγή μ’ έναν άλλο οδηγό. Ο Τζάρεντ και ο Ντριού τρέχουν γρήγορα έξω για να ρωτήσουν.

“Δεν τον εμπιστεύομαι αυτόν τον τύπο” λέει η μαμά. Ψιθυρίζει λες και το νοσοκομείο είναι παγιδευμένο με μικρόφωνα τόσο μικροσκοπικά που μπορούν να εμφυτευτούν μέσα στα κύτταρα.

Η νοσοκόμα επιστρέφει στο δωμάτιο κρατώντας το χάρτινο ποτηράκι με τα φάρμακα της μαμάς, που εκείνη ισχυρίζεται ότι συνιστούν υπερβολικά υψηλή δόση. Στο τέλος κάθε δόση καθίσταται υπερβολικά υψηλή. Θα αποποιηθεί τα χάπια σαν να απέχει από τη σοκολάτα για τη Σαρακοστή. Ο Τζέισον την ψήνει κι άλλο για τα φάρμακα, αλλά τον αγνοεί και ψάχνει το περιεχόμενο της τσάντας της με το κινητό της στο άλλο χέρι. Κλείνει το τηλέφωνο και αρχίζει και πάλι να πληκτρολογεί. Μετά δείχνει τη νοσοκόμα. “Αυτή η ηλίθια μου πήρε τα χάπια μου”.

Όταν βλέπω πως συμπεριφέρεται στις νοσοκόμες δεν μπορώ να πιστέψω ότι πρόκειται για την ίδια γυναίκα που κράταγε τον Τζέισον στο στήθος της όταν ήταν μωρό κι έσκυβε γυρνώντας τον ανάποδα για να τον κάνει να χαχανίσει, η ίδια που έμαθε στους δυο γιους της να διαβάζουν μουσική και να τραγουδούν αρμονικά στο παλιό όρθιο πιάνο.

Βγαίνω έξω για να τσεκάρω για το ασθενοφόρο όταν βλέπω τους δύο ΕΙΕ να κυλούν ένα φορείο στα επείγοντα. Υπάρχει ένα λουρί στο φορείο κι αρχίζω να διαμαρτύρομαι. Ο Τζάρεντ και ο Ντριού λένε ότι το φορείο είναι υποχρεωτικό, αλλά ότι δεν θα την καθηλώσουν. Πηγαίνω πίσω στο δωμάτιο και βρίσκω τη μαμά να κάθεται στο κρεβάτι, ακόμη στο τηλέφωνο.

Είχε αποφασίσει ότι πρέπει να πάει στο Η Κληματαριά, ένα νοσοκομείο στο Μπρούκλιν, επειδή είχε μια σχετικά θετική εμπειρία εκεί προηγούμενα. Κοιτάει τα πράγματά της που είναι σκορπισμένα στο κρεβάτι. Κλείνει το σπαστό κινητό της και μαζεύει τα υπολείμματα του γιαουρτιού της και ρίχνει γρήγορα το υπόλοιπο με μεγάλες κουταλιές μέσα στο στόμα της, σαν να επρόκειτο να ξεκινήσει ένα ταξίδι σε όλη την κοινοπολιτεία. Ο Τζέισον προσπαθεί να βοηθήσει, πλησιάζοντας πιο κοντά στο κρεβάτι και βάζοντας τα χαρτιά και τα σκουπίδια στο πορτοφόλι της, αλλά η μαμά πετάει κάτω το γιαούρτι κι αρπάζει το πορτοφόλι από τα χέρια του Τζέισον.

Η νοσοκόμα χτυπάει την πόρτα “Ήρθε η ώρα”, λέει με τέτοια χαρά που νομίζω ότι διέκρινα το χαμόγελό της.

Ο Τζέισον κι εγώ βγαίνουμε στο διάδρομο ώστε να μπορέσει η μαμά να μαζέψει τα πράγματά της με ησυχία. Ο Τζέισον στέκεται εκεί με τα χέρια στις τσέπες, κοιτάζοντας προς το τέλος του διαδρόμου. Ίσως να αναρωτιέται αυτό που συνήθως αναρωτιέμαι κι εγώ: Έχουμε το δικαίωμα να διαμορφώνουμε το όνειρο που βιώνει ξύπνια;

Τα επόμενα βήματα τα γνωρίζουμε αρκετά καλά. Θα παραμείνει στο νοσοκομείο μέχρι οι ψυχίατροι να πετύχουν τη σωστή ισορροπία στην φαρμακευτική αγωγή. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της θα δεχτούμε ατελείωτα τηλεφωνήματα από το δημόσιο τηλέφωνο στη μονάδα. Όταν αναφερθούμε στη θεραπεία ή στα φάρμακά της θα δώσει το ακουστικό σε άλλους ασθενείς λέγοντας ότι πρέπει να μιλήσουμε μ’ αυτόν και μ’ εκείνον. Αυτή η γυναίκα είναι καλλιτέχνης. Αυτός ο άντρας γράφει ένα μυθιστόρημα. Τόσο υπέροχοι άνθρωποι.

Περνούν περίπου 20 λεπτά μέχρι να τη δούμε να στρίβει από τη γωνία του διαδρόμου. Παίρνει ορμητικά τη στροφή και κάθε της βήμα αντηχεί στα λευκά πλακάκια του νοσοκομείου σαν ελέφαντας που κατεβαίνει μια μεταλλική σκάλα. Σταματάει λίγο πριν το φορείο.

“Με τίποτα, με κανένα τρόπο” λέει η μαμά.

“Όχι λουρί” λέει ο Τζέισον. “Μόνο μια ζώνη ασφαλείας”.

Κοιτάζει το φορείο και το ακουμπάει σαν να ελέγχει τη θερμοκρασία μιας πισίνας προτού βουτήξει. Κοιτάζει ξανά τον Τζάρεντ μ’ εκείνη την ίδια έκφραση σαν να βλέπει μέσα στο νευρικό του σύστημα για να επαληθεύσει την ταυτότητά του. Σε μια τελευταία απόπειρα να δημιουργήσει αντιπερισπασμό ρωτάει: “Δεν σε ξέρω εσένα; Πήγαινες ποτέ στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη;”.

“Απλώς μπες μέσα στο ασθενοφόρο” λέω ασθμαίνοντας. “Παρακαλώ απλώς μπες μέσα στο ασθενοφόρο”.

“Δεν είχα την ευτυχία να σας γνωρίσω μέχρι σήμερα” λέει ο Τζάρεντ.

Με αυτό κάθεται στην άκρη του φορείου. Μπορώ άξαφνα να δω την εξάντληση στο κορμί της. Ο Τζάρεντ και ο Ντριού ανασηκώνουν τα πόδια της από το δάπεδο και δένουν τη ζώνη ασφαλείας. Κυλούν το φορείο περνώντας μέσα από τα επείγοντα. Τα χέρια της είναι σταυρωμένα στο στήθος της και τα μάτια της είναι κλειστά.

Ακούω έναν ήχο κουδουνίσματος και ο Τζάρεντ κι ο Ντριου κυλούν το φορείο μέσα από μια σειρά από αυτοματοποιημένες πόρτες που οδηγούν στο ασθενοφόρο. Ο Τζάρεντ ανοίγει την πίσω πόρτα και στηρίζουν το φορείο σηκώνοντάς την στο εσωτερικό. Ο Τζέισον σκαρφαλώνει στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου ενώ εγώ παρατηρώ τον Ντριού να ασφαλίζει το φορείο.

Μόλις βρίσκεται μέσα στο ασθενοφόρο ζητάει από τον Τζάρεντ να κλείσει τις πόρτες. Δείχνει αριστερά που τρέχουν αρκετά ασθενοφόρα και είναι όντως πετρελαιοκίνητα. Ο Τζάρεντ μας χαμογελάει μέσα στο ασθενοφόρο και κλείνει τις πόρτες. Μοιάζει σαν να μας έκλεισαν μέσα σε μια δεξαμενή.

Ανά πάσα στιγμή φαντάζομαι ότι οι δύο αυτοί άντρες θα χάσουν την υπομονή τους. Στο σύνολο της μέρας τους δεν είμαστε παρά μια οικογένεια. Όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούμε να βοηθήσουμε τη μαμά με την αρρώστια της ποτέ δεν συναντήσαμε κάποιον που να δείχνει τόση κατανόηση.

“Όταν τελειώσει όλο αυτό”, λέω στον Ντριού που συμπληρώνει τη χαρτούρα, “θέλω να στείλω e-mail στην εταιρεία σας”. Ξέρω ότι ακούγομαι σαν 80χρονος που δίνει φιλοδώρημα σ’ έναν θυρωρό, σκεπτόμενος ότι φτάνει για να πάρει ένα αναψυκτικό απ’ το σούπερ μάρκετ. Αλλά εκτιμώ το χρόνο που διέθεσαν και την προσπάθεια που κατέβαλαν και αν υπήρχαν περισσότεροι πάροχοι υπηρεσιών υγείας που προσεγγίζουν τα άτομα με ψυχική νόσο με παρόμοιο τρόπο, τότε η προοπτική ανάρρωσης θα ήταν μεγαλύτερη.

“Θέλω κι εγώ τα στοιχεία επικοινωνίας” λέει η μαμά. “Φροντίστε το”.

Όλοι μέσα στο ασθενοφόρο ξεσπάμε για πρώτη φορά σε γέλια.

Τότε είναι που κάθεται ο Τζάρεντ στη θέση του οδηγού και βάζει το κλειδί στη μηχανή. Επιτέλους, έχουμε τη μαμά στο ασθενοφόρο στο δρόμο για την ψυχιατρική μονάδα νοσηλείας. Περιμένω ν’ ακούσω το βρυχηθμό του κινητήρα, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα. Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα ακόμη για τον γλυκό ήχο της ανάφλεξης, αλλά πάλι …τίποτα.

Ξέρω ήδη τι πάει στραβά. Αφού περάσαμε ώρες πείθοντας τη μαμά να μπει με τη θέλησή της στο ασθενοφόρο, το ίδιο το όχημα που χρειαζόμαστε για να την οδηγήσουμε στην ασφάλεια τά ‘φτυσε. Ξαφνικά η μαμά δεν μπορεί να καθίσει ακίνητη και ο Τζάρεντ και ο Ντριού την ικετεύουν να ηρεμήσει. Η μαμά ανοίγει τη ζώνη ασφαλείας και αρχίζει να γλιστράει έξω από το φορείο.

“Δεν μπορείς να κατέβεις από το φορείο από τη στιγμή που είσαι μέσα στο ασθενοφόρο” λέει ο Ντριού.

Η μαμά αρχίζει να αναπνέει ασθμαίνοντας και να κρατάει το λαιμό της. Ο Τζάρεντ κι ο Ντριού αναγνωρίζουν αυτή την παράσταση και ο Τζάρεντ λέει, ίσως στα ψέματα, ότι αν κατέβει από το φορείο τότε υποχρεούνται από το νόμο να την πάνε πίσω και θα πρέπει να βρει άλλο πλήρωμα.

Η μαμά έχει το χέρι της στη ζώνη ασφαλείας και βλέπω ότι παλεύει με τις συνέπειες – θετικό σημάδι. Στη συνέχεια τη βλέπω να ξαπλώνει στο φορείο, να διπλώνει τα χέρια της στο στήθος της και να κλείνει τα μάτια. Φαίνεται ότι εντέλει παραδόθηκε.

Αφού έφτασε το δεύτερο ασθενοφόρο ξεκινάμε το ταξίδι μας για το Η Κληματαριά μ’ εμένα ν’ ακολουθώ από πίσω με το Σουμπαρού του Τζέισον. Για ν’ αποφύγουμε την κίνηση πρέπει να οδηγήσουμε στον Route 2. Ανοίγω μια σταλιά τα παράθυρα για να νιώσω τον κρύο αέρα και με χαστουκίζω στο πρόσωπο για να καταφέρω να μην αποκοιμηθώ. Μπορώ να δω το Σωφρονιστικό Ίδρυμα της Μασαχουσέτης να εμφανίζεται στη στροφή. Στο πρώτο κόκκινο φανάρι μετά τη στροφή η μαμά αρχίζει να με χαιρετάει σαν να είμαστε σε διαφορετικά αυτοκίνητα στο δρόμο για τις διακοπές. Περιμένει να την αντιχαιρετίσω. Στέλνω ένα σύντομο χαιρετισμό και παρατηρώ ότι χαμογελάει. Παραδόξως υπάρχει ευτυχία στο πρόσωπό της. Ναι, είναι μανία, αλλά και πάλι.

Τότε είναι που βλέπω κάτι να αναπηδά στο δρόμο. Πηγαίνει κάτω από το ασθενοφόρο και βγαίνει από την άλλη πλευρά. Ακούω ένα σμακ και κάνω μια στραβοτιμονιά για ν’ αποφύγω το μεταλλικό αντικείμενο που χοροπηδάει στη λεωφόρο. Το ασθενοφόρο κόβει ταχύτητα και σταματάει στη λωρίδα ασφαλείας. Κάθομαι για μια στιγμή στο αυτοκίνητο κοιτώντας με δυσπιστία το σκασμένο λάστιχο. Ο Τζάρεντ βγαίνει από τη θέση του οδηγού και σηκώνει τα δυο του χέρια στον αέρα αποδεχόμενος ότι όλο αυτό ήταν πέρα από τον έλεγχό του. Η μαμά γελάει από το φορείο. Με τι ακριβώς δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον πρόκειται για την επίγνωση ότι πάντα θα παθαίνουμε βλάβες για να θυμόμαστε ότι είμαστε οικογένεια.
* * *

Ο Joseph A. Lapin είναι συγγραφέας, creative director, ποιητής, και δημοσιογράφος που ζει στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια. Τα γραπτά του έχουν δημοσιευθεί στους Λος Άντζελες Τάιμς, στα LA Weekly, Salon, Slate, The Rattling Wall, και άλλα. Μπορείτε να τον ακολουθήσετε στο twitter (@josephalapin) και στο Instagram (josephlapin).

Η Danielle Chenette είναι καλλιτέχνιδα που ζει και εργάζεται στο Σικάγο. Περισσότερα έργα της υπάρχουν στο daniellechenette.tumblr.com

Πηγή: Narrative

 

Πόσα εκατομμύρια ευρώ διάβηκαν τις Διαδικτυακές Πύλες για ΑμΕΑ;

Πόσες διαδικτυακές πύλες για ΑμΕΑ χρειάζονται και πόσα εκατομμύρια για να φτιαχτούν; Η πύλη www.amea.gov.gr που χρηματοδοτήθηκε με 2.996.374,00 ευρώ το 2006 στο πλαίσιο του έργου «Πρόσβαση ΑμεΑ στις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης» και δημιουργήθηκε από το Ινστιτούτο Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας και θεωρήθηκε πρωτοποριακή, είναι πλέον ανενεργή. Στη θέση της (;!) υπάρχει πλέον η πύλη www.prosvasi-amea.gov.gr που εγκαινιάστηκε τον Οκτώβρη του 2013, μετά από ανάθεση το 2009 του έργου ΣΥΣΠΑΕΠ στην εταιρεία Real Consulting με  προϋπολογισμό 5.001.795,27 ευρώ.

Η πύλη www.amea.gov.gr είναι προϊόν του έργου «Πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) στις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», που το 2006 ανέλαβε το Ινστιτούτο Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) με προϋπολογισμό 2.996.374,00 ευρώ με ΦΠΑ. (ktpae.gr, kedke.gr).

Η «Πρωτοποριακή διαδικτυακή πύλη» ήταν σε πλήρη λειτουργία τον Αύγουστο του 2010 όπως περιγράφει λεπτομερώς δημοσίευμα της εφημερίδας Η Πατρίς, ενώ στην έκδοση του Μαρτίου του 2012 με τίτλο Δικαιώματα Πολιτών και Επιχειρήσεων στις Συναλλαγές τους με τις Δημόσιες Υπηρεσίες του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, στην υποενότητα Θ. Μέτρα πολιτικής για την εξυπηρέτηση των ΑμεΑ και συγκεκριμένα στο  (ii) Βελτίωση της ηλεκτρονικής προσβασιμότητας, διαβάζουμε ότι: 1. Το Υπ.Δι.Μ.Η.Δ, ως φορέας χρηματοδότησης, σε συνεργασία με την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ Α.Ε.) ως φορέα υλοποίησης και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Ε.Κ.Κ.Α.) ως φορέα λειτουργίας, στο πλαίσιο του έργου «Πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) στις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», δημιούργησαν την πρώτη εξειδικευμένη διαδικτυακή πύλη (www.amea.gov.gr) για τους πολίτες με αναπηρία, τους συλλόγους τους, τους φορείς κοινωνικής πρόνοιας καθώς και για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Με αφετηρία τη διαδικτυακή πύλη παρέχονται εξειδικευμένες υπηρεσίες υποστήριξης, συμβουλευτικής, πληροφόρησης και επικοινωνίας, απολύτως προσπελάσιμες σε όλες τις μορφές αναπηρίας.

Ωστόσο, σήμερα η πρόσβαση στην πρωτοποριακή πύλη www.amea.gov.gr είναι ανέφικτη, βγάζει το εξής μήνυμα: Server Error in ‘/’ Application.

Η άλλη ιστοσελίδα www.prosvasi-amea.gov.gr αποτελεί προϊόν του έργου ΣΥΣΠΑΕΠ – Σύστημα Συλλογής, Παραγωγής, Εμπλουτισμού και Αξιοποίησης Περιεχομένου, συνολικής αξίας χωρίς ΦΠΑ ύψους 4.203.189,30 ευρώ, το οποίο συγχρηματοδοτήθηκε από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» και το Γ’ ΚΠΣ από το Μέτρο 4.3 το οποίο ανατέθηκε το 2009 στην εταιρεία Real Consulting («REAL CONSULTING INTEGRATION & OPERATION –ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΑΕ»). (dgmarket.gr, ictplus.gr).

Φορέας υλοποίησης  και  λειτουργίας  του  έργου  ήταν το Εθνικό  Κέντρο  Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Ε.Κ.Κ.Α.) με  τη  συνέργεια  της ΕΣΑμεΑ και σύμφωνα με δημοσιεύματα και  της  Ελληνικής  Δημόσιας  Τηλεόρασης  στο  πλαίσιο  του  μνημονίου συνεργασίας   που  υπογράφτηκε μεταξύ τους. (real.gr)

Το Φεβρουάριο και τον Ιούνιο του 2013 υπάρχουν μια σειρά από συμβάσεις και εγκρίσεις δαπανών στη Διαύγεια για το έργο ΣΥΣΠΑΕΠ με το Ερευνητικό Κέντρο «Αθηνά» – Ερευνητικό Κέντρο Καινοτομίας στις Τεχνολογίες της Πληροφορίας των Επικοινωνιών και της Γνώσης / Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου (08‐02‐2013 ΑΔΑ: ΒΕΑΖ469ΗΞΩ-ΗΟΔ, 17‐06‐2013 ΑΔΑ: ΒΕΖ2469ΗΞΩ-747), ενώ τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο του 2013 (20/6/2013 ΑΔΑ: ΒΕΖΑ469ΗΚΥ-ΔΛ1 & 10/10/2013, ΑΔΑ: ΒΛΛΡ469ΗΚΥ-94Χ) υπάρχει έγκριση μετακίνησης στελεχών του Ινστιτούτου Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) στην Αθήνα, με σκοπό τον Ιούνιο τη συνάντηση στο ΕΚΚΑ για τη διαδικτυακή πύλη του έργου ΣΥΣΠΕΑΠ, και τον Οκτώβριο με σκοπό τη συνάντηση στην Real Consulting με την ΕΠΠΕ του έργου ΣΥΣΠΕΑΠ. Και τις δύο φορές η τελική δαπάνη καλύπτεται από ιδιωτικά έσοδα ΙΤΕ/ΙΠ και δεσμεύεται το ανάλογο ποσό από τον προϋπολογισμό του έργου «Real Consulting-ΣΥΣΠΕΑΠ».

Το έργο ΣΥΣΠΑΕΠ εγκαινιάστηκε τελικά στις 21 Οκτωβρίου 2013 από τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ως «μια νέα υπηρεσία προηγμένης ηλεκτρονικής προσβασιμότητας, η οποία, μέσω της ιστοσελίδας www.prosvasi-amea.gov.gr, δίνει τη δυνατότητα στα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ) να έχουν πρόσβαση σε ενημερωτικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο μέσω διαδικτύου». Αυτή τη φορά αναφέρεται ότι η υλοποίηση του έργου πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ψηφιακή Σύγκλιση» -ΕΣΠΑ 2007-2013 -με χρηματοδότηση κατά  80% από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και κατά 20% από Εθνικούς Πόρους και ως φορέας υλοποίησης και λειτουργίας αναφέρεται και πάλι το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Ε.Κ.Κ.Α.), αλλά αυτή τη φορά με τη συνέργεια μόνο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), αφού έχει επέλθει το «μαύρο» και δεν υπάρχει πλέον Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση. (digitalplan.gov.gr, dikaiologitika.gr, taxheaven.gr, newsit.gr)

Το Δεκέμβριο του 2013 στην έκδοση «Ανθρώπινα Δικαιώματα – Εθνικό Σχέδιο Δράσης» της Γενικής Γραμματείας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης, το ΣΥΣΠΑΕΠ αναφέρεται ως έργο προϋπολογισμού 5.001.795,27 ευρώ, το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης και εφαρμογή της πιλοτικής του λειτουργίας (Β.2.6. Σχεδιασμός Δράσεων προσβασιμότητας- φυσικής και ηλεκτρονικής- των ΑμεΑ).

Στο ίδιο τεύχος όμως αναφέρεται και το Β.2.4. Πρόσβαση ατόμων με αναπηρία στις υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης: Διαδικτυακή πύλη για άτομα με αναπηρία το οποίο περιλαμβάνει δύο βασικούς άξονες 1) Μελέτες & 2) Ανάπτυξη ενός ευρέος φάσματος προσβάσιμων υπηρεσιών, όπως: α) Ηλεκτρονικό ΚΕΠ για ΑμεΑ “eKEP” β) Υπηρεσία Επαγγελματικής Ενσωμάτωσης γ) Υπηρεσία πληροφόρησης για Προϊόντα και Υπηρεσίες Υποστηρικτικής Τεχνολογίας ΑμεΑ δ) Πρότυπη Διαδικτυακή Πύλη για ΑμεΑ. Ως φορέας-κύριος του έργου αναφέρεται το υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και ως αναθέτουσα αρχή η Α.Ε. «Κοινωνία της Πληροφορίας» (ΚτΠ. Α.Ε.), ενώ αναφέρεται ότι το έργο βρίσκεται σε παραγωγική λειτουργία από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Το Φεβρουάριο και τον Μάιο του 2014 η Διαύγεια εξακολουθεί να «παράγει» συμβάσεις για το έργο ΣΥΣΠΑΕΠ (ΑΔΑ: ΒΙΚΘ469ΗΞΩ-ΤΗΡ, 20/02/2014, ΑΔΑ: ΒΙΦΦ469ΗΞΩ-0ΜΩ, 06/05/2014), ενώ η χρησιμότητα και η ποιότητά του είναι συζητήσιμες.

Το ερώτημα παραμένει, πώς η πύλη που δημιουργήθηκε από το ΙΤΕ, θεωρήθηκε πρωτοποριακή και κόστισε περίπου 3 εκατ. ευρώ ξαφνικά εξαφανίστηκε και γιατί χρειάστηκε να φτιαχτεί μία ακόμη με προϋπολογισμό πάνω από 5 εκατ. ευρώ και μάλιστα με ανάθεση σε ιδιωτική εταιρεία και με τη συνέργεια της ΕΣΑμΕΑ; Μήπως πληρώσαμε δύο φορές για το ίδιο έργο;

Ο ευτελισμός της δημοσιογραφίας

«Ο ευτελισμός της δημοσιογραφίας είναι μια πικρή ιστορία, αλλά αναγκαστικά την καταπίνουμε σαν νιτρογλυκερίνη με περίβλημα κάψουλας, που κάποια στιγμή θα εκραγεί μέσα μας και θα μας εξαερώσει επαγγελματικά.»

Διον. Βραϊμάκης
(Από δημοσίευμα Νοεμβρίου στη Live Sport τού Σαββάτου)

Αυτό το σημείωμα αποτελεί μέρος της προσπάθειάς μου να εξηγήσω στην αδελφή μου για ποιο λόγο έχω σταματήσει να ψάχνω δουλειά ως δημοσιογράφος, αν και μάχιμη στον κλάδο από το 1998 και μέλος της ΕΣΗΕΑ από 25/9/2013 (η αργοπορία όχι με δική μου υπαιτιότητα, η ΕΣΗΕΑ εξακολουθεί να μην εγγράφει ως μέλη της όσους δημοσιογράφους εξαναγκάζονται από την εργοδοσία να αμοίβονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών).

Συνοπτικά, το συμπέρασμα από τα «πειστήρια», μόνο του μηνός Νοεμβρίου, που ακολουθούν, είναι ότι σε εργοδοτικό επίπεδο ο κλάδος των ΜΜΕ είναι πλέον εντελώς ασύδοτος χωρίς να τηρείται καμία εργατική νομοθεσία και χωρίς να γίνεται κανένας  συστηματικός έλεγχος που να οδηγεί σε επιβολή κυρώσεων στους παραβάτες και σε δικαίωση τους εργαζόμενους. Οι μεγάλοι όμιλοι των ΜΜΕ που ανήκουν σε ναυτιλιακό, κατασκευαστικό και άλλο κεφάλαιο καθορίζουν τους νόμους της εργασιακής ζούγκλας, ενώ το τοπίο συμπληρώνεται από πάσης φύσεως λαμόγια που ανοίγουν και κλείνουν εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Το διάτρητο από παράθυρα νομικό οπλοστάσιο τους το επιτρέπει, αλλά κυρίως τους το επιτρέπει η συμπόρευση και η διαπλοκή τους με την πολιτική εξουσία. Συνδικαλιστικά οι δημοσιογράφοι είναι παντελώς ακάλυπτοι από το κλάμπ που τιτλοφορείται ΕΣΗΕΑ, το οποίο θεωρητικά βρίσκεται στο πλευρό τους, αλλά ουσιαστικά τους αφήνει να σπαράσσονται και να εξαϋλώνονται ως μονάδες και ως κλάδος. Οι όποιες συνεταιριστικές προσπάθειες ευδοκιμούν αποτελούν εξαιρέσεις που στηρίζουν στην καλύτερη περίπτωση φωτεινές μειοψηφίες και στη χειρότερη δεν λειτουργούν στη βάση της ισοτιμίας μεταξύ των εργαζομένων. Η πλατιά μάζα των άνεργων ή επισφαλώς εργαζόμενων στα ΜΜΕ δεν έχουν ακόμη αξιοποιήσει το όποιο οπλοστάσιο προσφέρει ο νεοπαγής θεσμός των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) για να στήσουν δικές τους επιχειρήσεις και συνεπώς δεν έχει κριθεί αν κάτι τέτοιο θα άλλαζε το τοπίο.

Ο μοναδικός τρόπος να αλλάξει συνολικά η κατάσταση είναι να αναμορφωθεί συνδικαλιστικά ο κλάδος ώστε σε ισότιμη και πλατιά βάση να απαιτήσει με παρατεταμένους απεργιακούς αγώνες την αλλαγή των συνθηκών εργασίας. Φωτεινή εξαίρεση στο δομικά και καταστατικά μαύρο τοπίο των σωματείων του κλάδου αποτελούν η Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ), το Σωματείο Εργαζομένων ΜΜΕ Λέσβου (ΣΕΜΜΕΛ) και η Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων (ΠΕΛ), αν και η τελευταία τυπικά δεν ανήκει στον κλάδο των ΜΜΕ.

 

Συνοπτικός οδηγός απόγνωσης/αφύπνισης δημοσιογράφων μηνός Νοεμβρίου:

 

Επανέκδοση «Ε»:

Η επανέκδοση της «Ελευθεροτυπίας» -με παραχώρηση της έκδοσής της από την πτωχευμένη πλέον από 30/5/2014 ΧΚΤ στην Τρίτη Όψη ΑΕ του δικηγόρου (άραγε ο ΔΣΑ είναι οκ μ’ αυτό;) Χάρη Οικονομόπουλου από την 1/1/2013- είναι πλέον στον αέρα. Ο Χ.Οικονομόπουλος έκανε lock out (σταμάτησε να εκδίδει την εφημερίδα και να λειτουργεί το σάιτ) μετά και την 6^η κατά σειρά απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων που είχαν απομείνει στην έκδοση όντας πλέον 9 μήνες απλήρωτοι. Πολλοί εργαζόμενοι είχαν ήδη νωρίτερα σταματήσει να προσφέρουν απλήρωτοι την εργασία τους ξεκινώντας επίσχεση (είμαι μία εξ’ αυτών σε επίσχεση από Ιανουάριο του 2014) και άλλοι απολύθηκαν. (Απεργία 20-21/11, για 20-21/11 επίσης, απεργία 18-20/11, απεργία 17-18/11, απεργία 14-17/11, απεργία 7-10/11). Σημειώνεται ότι οι εναπομείναντες εργαζόμενοι είχαν πολλάκις και αναίτια εμπιστευτεί την εργοδοτική πλευρά «χαρίζοντάς» της το χρόνο που κάθε φορά ζητούσε δεσμευόμενη ότι θα επιλύσει το ζήτημα. Η «Τρίτη Όψη» επέβαλε λοκ άουτ στις 22/11 ενώ μόλις 10 μέρες νωρίτερα διαρρίγνυε τα ιμμάτιά της ότι «εξακολουθούν να ισχύουν οι προγραμματισμένες πληρωμές προς τους εργαζόμενους». Μέρος του προβλήματος αποτελεί το γεγονός, όπως αναφέρεται στο Zoornalistas, ότι αν και οι καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων είχαν γίνει καθεστώς, »λίγο πολύ οι (εναπομείναντες) εργαζόμενοι το είχαν αποδεχτεί – έστω και με βαριά καρδιά«.

Ποιο σωματείο τους στήριξε ώστε να μην το αποδεχτούν;

Όμιλος Λυμπέρη

Σε ομηρία για πάνω από 2,5 χρόνια βρίσκονται οι εργαζόμενοι του ομίλου «Λυμπέρη» σε περιοδικά και ραδιόφωνα. Η ιδιοκτησία των «Liberis Publications» έχει ζητήσει μέχρι σήμερα δύο φορές την αναβολή της εκδίκασης της αγωγής των εργαζομένων, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι, χωρίς αποζημιώσεις και χωρίς τα οφειλόμενα δεδουλευμένα τους. Από τον Ιούλιο του 2012 περίπου 200 εργαζόμενοι βρίσκονται είτε σε επίσχεση εργασίας, είτε απολυμένοι χωρίς αποζημίωση, με οφειλόμενες αποδοχές άνω των 800.000 ευρώ. Η εταιρεία οφείλει μόνο στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ ασφαλιστικές εισφορές πλέον των 5.000.000 ευρώ. Επιπλέον με αδιαφανείς διαδικασίες μεταφέρθηκαν τίτλοι της «Liberis Publications» στον έλεγχο της εκδοτικής εταιρείας “Alpha Editions”, συμφερόντων Δημήτρη Κοντομηνά και Θεοχάρη Φιλιππόπουλου». (Πηγή: ΕφΣυν, 20/11).

Ποιο σωματείο αγωνίζεται για να βγουν από την ομηρία;

Νέα εφημερίδα από Τράγκα

Έκδοση πολυσέλιδης κυριακάτικης εφημερίδας (80 σελίδες και 2 ένθετα) ετοιμάζει ο Γιώργος Τράγκας. Παράλληλα εξετάζει, λέει, σοβαρά το ενδεχόμενο να… λανσάρει και μια καινούργια καθημερινή εφημερίδα, με καθαρά παραταξιακά (κεντροδεξιά) χαρακτηριστικά, για να καλύψει το κενό στον συγκεκριμένο χώρο, καθώς ο «Ελεύθερος Τύπος» είναι εγκλωβισμένος στα σοβαρά οικονομικά του προβλήματα, ενώ η «Δημοκρατία» του Φιλιππάκη ακολουθεί –αναφέρει ο ίδιος- πορεία σύγκρουσης με την κυβέρνηση και το σύστημα Σαμαρά.
»Τώρα το που θα βρει ο Τράγκας να χρηματοδοτήσει το εκδοτικό του εγχείρημα είναι κάτι που γνωρίζει μόνο ο ίδιος και ίσως οι… χρηματοδότες του. Γεγονός πάντως είναι ότι ο Τράγκας έχει αφήσει όνομα ως «καλοπληρωτής» -όσοι έχουν δουλέψει στα έντυπά του (Χώρα κλπ) το γνωρίζουν καλά από πρώτο χέρι…« (Πηγή: Zoornalistas 19/11).

Αναφορικά με το «που θα βρει να χρηματοδοτήσει» αξίζει να διαβάσει κανείς την απάντηση του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου από το Unfollow στον Γιώργο Τράγκα, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται:

»Γράψαμε ότι: «Ο Γ. Τράγκας, όπως λένε άνθρωποι που κατά καιρούς έχουν βρεθεί στο πλευρό του, με χαρακτηριστική άνεση μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να συνομιλήσει με τον Βαρδινογιάννη, τον Σάλλα, τον Μπόμπολα, τον Μελισσανίδη, τον Μυτιληναίο , τον Κόκκαλη και πλήθος άλλων ισχυρών επιχειρηματικών παραγόντων, οι οποίοι στην παρούσα φάση τάσσονται στο πλευρό του Σαμαρά». Και όχι, θείο, δεν παίρνεις τον Μπόμπολα ή τον Μελισσανίδη ή τον Βαρδινογιάννη ή τον Σάλλα  ή τον Μυτιληναίο για… ρεπορτάζ. Όταν παίρνεις στο τηλέφωνο τέτοιους επιχειρηματίες δεν αναζητείς πληροφορίες, αλλά χορηγούς. «Ρεκλάμα», όπως τη λες χαρακτηριστικά..

…

ΓΡΑΨΑΜΕ κι άλλα, θείο, τα οποία δεν τόλμησες καν να διαψεύσεις. Γράψαμε για τις δυσανάλογες -σε σχέση με την κυκλοφορία της- κρατικές επιδοτήσεις που λάμβανε η εφημερίδα Χώρα, γράψαμε για το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, γράψαμε για τη λίστα Λαγκάρντ.

…
ΥΓ2: Ύστερα από την πρόσφατη εντυπωσιακή στροφή σου κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουμε να ανοίξουν και πάλι οι κάνουλες του Μυτιληναίου, προσωπικού φίλου του Αντώνη Σαμαρά. Να φτιάξεις και το εφημεριδάκι σου με τα λεφτά του Βαγγέλη, που σου ’χε κόψει το Μαξίμου όταν ήσουν αντιμνημονιακός, έτσι; Μην πάει χαμένη τόση κωλοτούμπα θείο, αμαρτία είναι…« (Πηγή: Zoornalistas)

Ποιο σωματείο θα ελέγξει τις συμβάσεις των εργαζομένων στη νέα εφημερίδα του Τράγκα;

Ελεύθερος Τύπος

Ο Αλέξης Σκαναβής εξόφλησε τον Σεπτέμβριο μετά την αποστολή εξώδικου από τα σωματεία για την πραγματοποίηση απεργίας στις 18/11. Ωστόσο ο Α. Σκαναβής “ξεχνάει” μονίμως να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα εξόφλησης των δεδουλευμένων και έκανε απολύσεις λόγω μη αποδοχής από πλευράς εργαζομένων των ατομικών συμβάσεων με 700 ευρώ και κανά-δυο κατοστάρικα “μαύρα”. Η προειδοποίηση για προσφυγή στο ΣΔΟΕ απέτερεψε την εκδοτική αυτή απαίτηση. Οι εργαζόμενοι αναμένουν μέχρι τις 28 Νοεμβρίου τη (νέα) απάντηση του στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος αποπληρωμής των δεδουλευμένων. (Πηγή: Greektv-com, 17/11)

Νέες εβδομαδιαίες εφημερίδες πάνω στο πτώμα του «Επενδυτή»

Η «Επένδυση» του Ομίλου Κουρτάκη –όπως και η εβδομαδιαία εφημερίδα «Εξέλιξη» του πασίγνωστου «πρωταθλητή» εκδοτικών χρεοκοπιών Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, η οποία έκλεισε ήδη, βλέπε παρακάτω- πάτησαν πάνω στο πτώμα της εδώ και δέκα μήνες εκτός κυκλοφορίας εφημερίδας «Επενδυτής» των Σκαναβή και Μπενέκου. Οι εργαζόμενοι του «Επενδυτή» έμειναν απλήρωτοι και ανασφάλιστοι.

Οι εκδότες των νέων βερσιόν «Επενδυτή» κρύβονται πίσω από την τυπική νομιμότητα που επιτρέπει τον «κανιβαλισμό» με τους τίτλους των εφημερίδων, τον οποίο έχει καταγγείλει η ΕΣΗΕΑ (χραααατς έκανε το καλσόν καθώς σκιζόταν), ενώ οι εκδότες του Επενδυτή (Σκαναβής – Μπενέκος) »ελπίζουν ότι η αγορά θα ενταφιάσει οριστικά τις τεράστιες υποχρεώσεις τους έναντι εργαζομένων, Ταμείων, Δημοσίου, τραπεζών [και] οι ίδιοι θα αφιερωθούν απερίσπαστοι στη διάσωση της άλλης υπερχρεωμένης εφημερίδας τους, του «Ελεύθερου Τύπου», και, τελικώς, οι λίγοι και καλοί survivors θα βολευτούν στο συρρικνωμένο μετα-μνημονιακό μιντιακό σύμπαν«.

…
»Εκείνο που, προσωπικά τουλάχιστον, με σοκάρει είναι η χαλαρότητα με την οποία υπεισέρχονται στο ίδιο ηθικό σύμπαν οι εργαζόμενοι: Κανείς δεν βρίσκει κάτι αυτοκαταστροφικό στη δημιουργία ενός νέου προϊόντος πάνω στην εξαφάνιση του παλιού. Κανείς δεν βρίσκει παράδοξο να δουλέψει σε μια νέα εφημερίδα, απόλυτη προσομοίωση της παλιάς που οδηγήθηκε στη χωματερή. Κανείς δεν βρίσκει προβληματικό το ότι η θέση εργασίας που καταλαμβάνει προϋποθέτει την καταστροφή μιας άλλης. Κανείς δεν θεωρεί αφύσικο το να «προχωρά μπροστά» αφήνοντας τους άλλους πίσω, με αποδυναμωμένα τα διαπραγματευτικά τους όπλα για τα αυτονόητα που διεκδικούν«. (Πηγή: Zoornalistas, 5/11)

Πέντε εβδομάδες κράτησε η «Εξέλιξη» του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Παρόλο που η εφημερίδα πήγαινε σχετικά καλά από πλευράς κυκλοφορίας (πουλούσε κατά μέσο όρο 15.000 την βδομάδα), ο εκδότης – διευθυντής αποφάσισε να διακόψει την έκδοσή της και ανακοίνωσε στους εργαζόμενους της εφημερίδας ότι προτίθεται να ξαναβγάλει στα περίπτερα το φύλλο αλλά με άλλο όνομα. (Πηγή: Zoornalistas, 9/11).

Η εβδομαδιαία εφημερίδα «Εξέλιξη» μετονομάστηκε σε «Ενημέρωση» και ξαναβγαίνει στα περίπτερα. Επικεφαλής της εφημερίδας του Ανδρουλιδάκη τίθεται ο Σπύρος Τρίψας, πρώην διευθυντής του περιοδικού «Επίκαιρα» και τέως εκδότης – διευθυντής της εφημερίδας «Η Ελλάδα αύριο» που έκλεισε αφήνοντας απλήρωτους δεκάδες εργαζόμενους. (Πηγή: Zoornalistas, 12/11).

Ποιο σωματείο απαγορεύει τον κανιβαλλισμό των τίτλων, ποιο επιβάλλει κυρώσεις σε Σκαναβή και Ανδρουλιδάκη;

Νέα Σαββατιάτικη εφημερίδα «Αγορά» του Ομίλου Real

Στην εφημερίδα 48 σελίδων εκδότης – διευθυντής εμφανίζεται (και στο πρωτοσέλιδο) ο Νίκος Χατζηνικολάου με διευθυντή έκδοσης τον Γιάννη Παπαδόπουλο, διευθυντή τον Κωνσταντίνο Ρομποτή και αρχισυντάκτες τους Γιάννη Τριάντη (πολιτικό) και ο Ομηρο Εμμανουηλίδη (οικονομικό). Στη δεύτερη σελίδα δεσπόζει εκτός από το άρθρο του Χατζηνικολάου και το σκίτσο του ΚΥΡ. … (Πηγή: Zoornalistas, 9/11).

Στην «Αγορά» αρθρογραφούν ο πρώην υπουργός Θοδωρής Ρουσόπουλος, ο Στέλιος Κούλογλου, ο Νίκος Παπανδρέου, ο Γιάννης Τριάντης και ο συντονιστής του γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής Παναγιώτης Λιαργκόβας. (Πηγή: Zoornalistas, 8/11).

Στην εκπομπή «Ενικός» του Νίκου Χατζηνικολάου στον Star στις 3/11, ο παρουσιαστής και νυν εκδότης έπλεξε την «αγιογραφία» του υπουργού Αργύρη Ντινόπουλου. Ερωτήματα δημιουργούνται αναφορικά με την 180 μοιρών μεταστροφή του Ν. Χατζηνικολάου, καθώς την Κυριακή 26/5/2013, στην εκπομπή Σ/Κ της τότε ΝΕΤ ο Αργύρης Ντινόπουλος κατηγόρησε τον Χατζηνικολάου ότι τα…”έπαιρνε” χοντρά από το ALTER και ότι ήθελε να “αρπάξει” το κανάλι του 902 και ο Χατζηνικολάου από την πλευρα΄του έκανε λόγο για χυδαία προσωπική επίθεση εναντίον του, αποκάλεσε τον Ντινόπουλο εκφοβιστή και λογοκριτή του Τύπου και καλούσε τότε την ηγεσία της ΝΔ να παρέμβει για τον Ντινόπουλο για «να τον μαζέψουν»…  (Πηγή: Zoornalistas, 5/11 και βίντεο).

Ποιο σωματείο θα ελέγξει τις συμβάσεις των εργαζομένων της «Αγοράς»; Ποιό σωματείο θα ελέγξει ότι δεν υποχρεώνονται να προσφέρουν εκεί με καταχρηστικούς όρους την εργασία τους οι ήδη εργαζόμενοι του Ομίλου Real;

Πάνω από 4 μήνες απλήρωτοι στον «Αγγελιοφόρο»

και τον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής»

Οι 125 εργαζόμενοι του «Αγγελιοφόρου» και του «Αγγελιοφόρου της Κυριακής», των δύο μεγαλύτερων εφημερίδων της Βόρειας Ελλάδας, είναι απλήρωτοι πάνω από 4 μήνες, έχουν δει τις αποδοχές (που δεν λαμβάνουν) να μειώνονται έως και 30% και εργάζονται εκ περιτροπής επί 3 ημέρες την εβδομάδα. Ο εκδότης και βιομήχανος Αλέξανδρος Κ. Μπακατσέλος εκβίασε και έλαβε νέα πίστωση χρόνου για να καταβάλει τις δεδουλευμένες αποδοχές και να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις του.

»Καταπάτηση συμφωνιών, συνεχή ψεύδη και έωλες υποσχέσεις. Βαθιά περιφρόνηση της εργασίας και προκλητική αδιαφορία για τις ανάγκες του προσωπικού.  Αυτές οι συνθήκες υπαγορεύουν την καθημερινότητα των 125 εργαζομένων …

Παρά ταύτα, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί Τύπου και οι διοικητικοί υπάλληλοι της εκδοτικής εταιρίας συνεχίζουν να προσφέρουν με τον ίδιο ρυθμό τις υπηρεσίες τους. Υπακούοντας στην απόλυτη ανάγκη να εργαστούν, για να βιοποριστούν«  (Πηγή: agelioforum & Zoornalistas, 13/11)

Στις διαβουλεύσεις που έχει κατά τις τελευταίες εβδομάδες με εκπροσώπους συνδικαλιστικών σωματείων και οι οποίες συχνά διεξάγονται από τηλεφώνου, ο κ. Μπακατσέλος αποφεύγει να δεσμευτεί για το χρόνο εξόφλησης των οφειλών που συνεχώς συσσωρεύει προς το προσωπικό του και επικαλείται λόγους υγείας.

Βασιλικότερος του βασιλέως εμφανίζεται ο δικηγόρος του εκδότη και αυτοδίδακτος γενικός διευθυντής, Παντελής Χαλβατζάκης, σύμφωνα με δηλώσεις του οποίου, ο δραστήριος εκδότης «βρίσκεται στο νοσοκομείο και ενδέχεται να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, από την οποία εξαρτάται η περαιτέρω πορεία του». Tην ίδια ώρα ‒ όλως παραδόξως ‒ ο Αλέξανδρος Κ. Μπακατσέλος εμφανίζεται θαλερός και ακμαίος σε κοσμικές εκδηλώσεις και δημοφιλή events. Η πλέον πρόσφατη εμφάνισή του αφορά στην παρουσία του εκδότη στη θεατρική πρεμιέρα της ροκ όπερας «Alexander the Great», στο Βασιλικό Θέατρο…

Στη φωτογραφία θαλερός και ακμαίος ο Αλέξανδρος Κ. Μπακατσέλος (πρώτος αριστερά) φωτογραφίζεται με τη σύζυγό του Τίμη (δεύτερη από αριστερά) και τους συντελεστές της ροκ όπερας «Alexander the Great»
(Πηγή: agelioforum & Zoornalistas, 6/11)

Ποιο σωματείο επιτρέπει να συνεχίζεται ο εμπαιγμός του Μπακατσέλου εις βάρος των εργαζομένων;

Εκδοτικός πόλεμος για τον τζόγο

Μία από τις 24 ιδιωτικές εταιρείες ιντερνετικού στοιχήματος που πήραν προσωρινή άδεια λειτουργίας είναι η εταιρεία «Stoiximan», το 50% της οποίας ανήκει στον εκδότη Φώτη Μπόμπολα, ενώ το άλλο 50% ανήκει στον Δημήτρη Μάρη της 24MEDIA, μεταξύ άλλων μίας εκ των μετόχων της Huffington Post Greece.

Στις αρχές Νοεμβρίου κυκλοφόρησε πρωτοσέλιδο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ με τίτλο «O τζόγος της ντροπής» με το οποίο ο εκδότης εξαπέλυσε επίθεση κατά των 24 ιδιωτικών εταιρειών ιντερνετικού στοιχήματος που πήραν προσωρινή άδεια λειτουργίας.

Την Κυριακή 9/11 σε άρθρο του «Έθνους» με τίτλο «Οι κήνσορες», που υπογράφεται με τα αρχικά Λ. Χ., ο εκδότης Φώτης Μπόμπολας επιτέθηκε στον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη. Το άρθρο κάνει λόγο για «χειραγωγήσιμους φίλους και αυτόκλητους συνηγόρους» του ΟΠΑΠ (δηλαδή του Μελισσανίδη), «οι οποίοι a la carte προσφέρουν τις υπηρεσίες τους»: “Τζογάρουν” με την προάσπιση ενός μονοπωλίου που αναδεικνύεται σε τέρας. Το οποίο με την τεράστια οικονομική (και άλλη…) δύναμη που διαθέτει, μπορεί – κάτω από το τραπέζι – να εξασφαλίζει συμμαχίες και χειραγωγήσιμους φίλους. Αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η δύναμη του τέρατος είναι ικανή να ενσωματώνει και να εξαγοράζει σε κάποιες περιπτώσεις αυτόκλητους συνηγόρους. Οι οποίοι a la carte προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.». (Πηγή: Zoornalistas, 11/11)

Νέα διαδικτυακή πύλη από τον Δ.Μελισσανίδη του ΟΠΑΠ

Στις 3/11/2014 έγινε η την επίσημη παρουσίαση του πόρταλ pontos-news.gr, τη νέα διαδικτυακή πύλη που υποστηρίζεται από τον μέτοχο του ΟΠΑΠ και επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη. Σύμφωνα με την επίσημη παρουσίαση, την πύλη επιμελείται μια ομάδα επαγγελματιών δημοσιογράφων, που επικουρείται σε κάθε της βήμα από τους ανθρώπους που δημιουργούν την είδηση, μέλη συλλόγων και μη, με δίκτυο ανταποκριτών, με επιστήμονες, με τεχνικούς πολυμέσων και ειδήμονες στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Το πόρταλ έχει τρεις ενότητες: Μια για όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με τους Πόντιους (δράσεις συλλόγων, φεστιβάλ χορών κλπ), μια δεύτερη με θέματα της τρέχουσας επικαιροτήτας και μια τρίτη με ιστορικά στοιχεία, ντοκουμέντα κλπ για τη γενοκτονία των Ποντίων. Την παρουσίαση του πόρταλ έκαναν η ποντιακής καταγωγής δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου και ο Πόντιος ηθοποιός Ιεροκλής Μιχαηλίδης. (Πηγή: Zoornalistas, 3/11)

Ηuffington Post Greece με 20 δημοσιογράφους…

Η 24ΜEDIA, media partner της ελληνικής έκδοσης, ανακοίνωσε -και επίσημα- τους επικεφαλής του δημοσιογραφικού της τμήματος. Η Σοφία Παπαϊωάννου αναλαμβάνει καθήκοντα Εditorial Director, ο Νίκος Άγουρος καθήκοντα Διευθυντή Σύνταξης και ο Παύλος Τσίμας Σύμβουλος Έκδοσης.

»Η επιτελική αυτή ομάδα, δίνοντας έμφαση στη δημοσιογραφική έρευνα, θα πλαισιώνεται από μια αρχικά 20μελή δημοσιογραφική ομάδα που θα παράγει ειδησεογραφικό περιεχόμενο σε ποικίλες μορφές (ρεπορτάζ, βίντεο, ακουστικά αρχεία, κείμενα γνώμης, blogs κ.α.). … Ο Πρόεδρος του Δ.Σ. της 24MEDIA και εκ των μετόχων της Huffington Post Greece Δημήτρης Μάρης δήλωσε σχετικά: «Η ομάδα που συστάθηκε για την στελέχωση της Huffington Post Greece έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό και γνώρισμα που καταδεικνύει και τον στόχο μας. Έμφαση στην ερευνητική δημοσιογραφία και στη δημιουργία ποιοτικού και ενδιαφέροντος πρωτογενούς περιεχομένου…».

Ερευνητική δημοσιογραφία και δημιουργία ποιοτικού και ενδιαφέροντος πρωτογενούς περιεχομένου σε ποικίλες μορφές (ρεπορτάζ, βίντεο, ακουστικά αρχεία, κείμενα γνώμης, blogs κ.α.) από 20 άτομα με λειτουργία 24ωρη και 7ήμερη μισθολογικά πώς αποτιμάται; (Πηγή: Zoornalistas, 15/11)

Ποιο σωματείο θα ελέγξει τις συμβάσεις των εργαζομένων στη Huffington Post Greece και στο pontos-news.gr;

Ο διάτρητος διαγωνισμός της ΝΕΡΙΤ

Πολλά γράφτηκαν για τον διάτρητο διαγωνισμό για την προσληψη συντακτών στη ΝΕΡΙΤ. Άλλα μόρια συγκέντρωσαν οι υποψήφιοι στην πρώτη φάση του διαγωνισμού, άλλα μόρια τους εμφάνισαν στη δεύτερη, χωρίς δικαίωμα ένστασης αυτή τη φορά, και άλλα προέκυψαν μετά τη διαδικασία της προσωπικής συνέντευξης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναξιοκρατικής στελέχωσης αποτελεί το αθλητικό επιτελείο. Προκρίθηκε η πρασινογάλαζη πολιτικός Άρια Αγάτσα και απουσιάζει ο Μάκης Τσίλκος, «ένας από τους ελάχιστους συντάκτες στίβου, με πολύχρονη παρουσία στα έντυπα μέσα, στην ΕΡΤ και στην ΕΡΑ, άριστος γνώστης τού αντικειμένου, και με άπειρες ώρες μεταδόσεων από ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις».

» Πόσο πιο έμπειρη και ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΗ είναι η πρασινογάλαζη πολιτικός Αρια Αγάτσα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ΝΕΡΙΤ; Να τη δούμε να μεταδίδει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβο και… πολεμικές τέχνες και μετά να τελειώσουμε ως δημοσιογράφοι!« (Πηγή: Harddog-sport, 4/11)

Ποιο σωματείο έδρασε αποτελεσματικά ενάντια στον εμπαιγμό των εργαζομένων και των υποψήφιων εργαζομένων σε ΝΕΤ και ΝΕΡΙΤ;

Δεδουλευμένα 7 μηνών χρωστάει ο Δελλατόλας στο Ποντίκι

Πρόγραμμα αποπληρωμής των οφειλών του προς τους  εργαζόμενους κατέθεσε ο εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Το Ποντίκι» Αντώνης Δελλατόλας και το απέστειλε και στην ΕΣΗΕΑ. Σύμφωνα με αυτό δεσμεύεται ότι μέχρι και τον Ιούλιο του 2015 θα καταβάλει στους εργαζόμενους από ενάμισι μισθό μηνιαίως (πλην Δεκεμβρίου και Απριλίου που θα είναι ένας μισθός και τα αντίστοιχα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα) και ότι τον Ιούνιο θα καταθέσει νέο πρόγραμμα που θα καλύπτει την εκκρεμότητα των τριών μηνών. Παράλληλα σε υποσημείωση της επιστολής αναφέρεται ότι «η εταιρεία δεσμεύεται, για όποιον συνάδελφο επιθυμεί να αποχωρήσει, ότι θα καλύψει εφάπαξ τα δεδουλευμένα». (Πηγή: Zoornalistas, 11/11)

Νέο φιλόδοξο αθλητικό σάιτ

Μεγάλο και δημοσιογραφικό πλούσιο αθλητικό σάιτ ετοιμάζει ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, λέγεται με τη στήριξη ισχυρού επενδυτή, με στόχο να ξεκινήσει αρχές Δεκέμβρη. Τα γραφεία του εγχειρήματος βρίσκονται στη Δάφνη, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, ενώ ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της ιστοσελίδας έχει ανατεθεί στην ελληνική εταιρία προγραμματισμού Actom και η διαφημιστική καμπάνια θα είναι ανάλογη με τις φιλοδοξίες που υπάρχουν για το σάιτ.

»Το δημοσιογραφικό σχήμα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, με αξιόλογες συνεργασίες και «πρώτων» ονομάτων, αλλά και έμπειρων σε σάιτ στελεχών. Κρούσεις έχουν γίνει ακόμα και σε επιτελικούς εφημερίδων – ανεξάρτητα με το αν τελεσφόρησαν – ενώ ήδη υπήρξαν αποχωρήσεις από άλλες διαδικτυακές σελίδες για να προσχωρήσουν … ενώ στο σποτ γίνεται λόγος για την «καλύτερη ομάδα δημοσιογράφων του Ίντερνετ». (Πηγή: Harddog-sport, 18/11)

Ποιο σωματείο θα ελέγξει τις συμβάσεις των εργαζομένων στο νέο site;

Ξανακυκλοφορεί το περιοδικό ΜΕΤΡΟ

Ανακοινώθηκε η επανακυκλοφορία του, αλλά όχι από ποιον. Η έκδοση του περιοδικού είχε σταματήσει απότομα τον Δεκέμβριο του 2005. Αναφέρεται ότι θα ξαναβγει σχεδόν με την ίδια συντακτική ομάδα με τη διεύθυνση στα χέρια της παλιάς του διευθύντριας Μαρίας Παναγιώτου και συνεργάτες όπως ο Τζίμης Πανούσης και ο Αρκάς, αλλά και με πολλούς νέους συντάκτες. (Πηγή: Greektv-com, 19/11)

Ποιο σωματείο θα ελέγξει τις συμβάσεις των εργαζομένων στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ;

Νίκη απολυμένων εργαζομένων εναντίον συκοφάντη εκδότη στη Λέσβο

Σε 18 μήνες φυλάκιση καταδικάστηκε ο εκδότης της εφημερίδας «Αιολικά Νέα» Γιώργος Κονδυλούδης από το Τριμελές Εφετείο Βορείου Αιγαίου, ο οποίος συκοφάντησε με πρωτοσέλιδα τους πρώην εργαζόμενους για να εκφοβίσει τους απολυμένους να σταματήσουν τις ενέργειες διεκδίκησης των δεδουλευμένων και των νομίμων αποζημιώσεων τους, τις οποίες μέχρι και σήμερα δεν έχει καταβάλει. Το δικαστήριο του επιβάλλει να δημοσιεύσει όλη τη δικαστική απόφαση στην εφημερίδα του προς αποκατάσταση των εργαζομένων και επιδίκασε και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.

»Η δικαστική αυτή απόφαση του Εφετείου είναι μια σημαντική νίκη γι αυτούς που δεν έσκυψαν και όσους συνεχίζουν να μην σκύβουν το κεφάλι.«
(Πηγή: Greektv & Zoornalistas, 11/11)

Ποιο σωματείο δεν ήθελε να δημιουργηθεί η ΣΕΜΜΕΛ;

Κατάργηση της Διαιτητικής Απόφασης της ΕΤΕΡ

Η Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ), έσυρε την Ένωση Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Ραδιοσταθμών Αθηνών (ΕΙΙΡΑ), στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και κέρδισε μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τα μέλη της. Η Απόφαση Διαιτησίας του ΟΜΕΔ, που εκδόθηκε στις 3 Σεπτέμβρη για τα μέλη της ΕΤΕΡ καταργούσε στην πράξη τόσο τον θεσμοθετημένο κατώτατο μισθό των 500€ όσο και άλλες αντεργατικές “ρυθμίσεις” και νομοθετήματα των τελευταίων ετών. Στη συνέχεια η ΕΙΙΡΑ πέτυχε την αναστολή της Απόφασης του ΟΜΕΔ που αφορούσε στα μέλη της ΕΤΕΡ βασιζόμενη στον νέο αντεργατικό νόμο  4303/2014. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο νόμος τέθηκε σε εφαρμογή πριν καν συγκροτηθεί η 5μελής επιτροπή που προβλέπει ο ίδιος ο νόμος.
(Πηγή: Zoornalistas, 12/11)

Τι κρύβει η βίαιη κατάργηση της Διαιτητικής Απόφασης της ΕΤΕΡ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΤΕΡ καλεί το Διασωματειακό του Τύπου, τις ενώσεις, τα σωματεία, τις συλλογικότητες, τις παρατάξεις και κάθε εργαζόμενο να μας στηρίξουν στον αγώνα μας ενάντια στην ασυδοσία των εργοδοτών και να συμπορευτούμε στην απόκρουση των κυβερνητικών επιθέσεων. Σήμερα η κυβέρνηση και οι εργοδότες χτυπούν με νομοθετήματα γραμμένα στο πόδι την Συλλογική Σύμβαση της ΕΤΕΡ. Αύριο έπεται συνέχεια. Παλεύουμε για τα εργατικά μας δικαιώματα, για κοινωνικό κράτος και ζητούμε τη στήριξη σε αυτό με οποιονδήποτε τρόπο όλων των εργαζομένων, των συνδικάτων και των εκφραστών της Λαϊκής Τάξης.
Θέλουμε τη ζωή μας πίσω και θα την πάρουμε με κάθε κόστος.
Ενωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας

(Πηγή: Zoornalistas, 6/11)

Ο ευτελισμός της δημοσιογραφίας

Αποσπάσματα από το άρθρο «Η κακοδιοίκηση των ολίγων – Πώς οι ολιγάρχες κατέστρεψαν την Ελλάδα», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του περιοδικού «Foreign Affairs»:

»Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μια χούφτα πλουσίων οικογενειών –μια καθ’ όλα ολιγαρχία πλην του τίτλου- κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική. Αυτές οι ελίτ έχουν διατηρήσει τις θέσεις τους μέσα από τον έλεγχο των μίντια«

»με πρόσβαση σε πλούσιους χορηγούς και μιντιακές ελίτ, οι πολιτικοί αυτών των αστικών εκλογικών περιφερειών μπορούσαν να γίνουν εθνικοί παίκτες χωρίς να αναγκάζονται να βασιστούν σε κομματικούς μηχανισμούς«

»Οι περισσότεροι Έλληνες ενημερώνονται από την τηλεόραση και από οκτώ ιδιωτικά κανάλια, όλα ελεγχόμενα από πολύ γνωστούς επιχειρηματίες, που μοιράζονται το 90% της αγοράς. Ορισμένοι από τους ιδιοκτήτες, όπως ο Γιάννης Αλαφούζος που ίδρυσε τον μιντιακό όμιλο ΣΚΑΪ, είναι ναυτιλιακοί μεγιστάνες των οποίων οι επιχειρήσεις στηρίζονται ελάχιστα σε κρατικά συμβόλαια και άδειες. Αλλά οι περισσότεροι έχουν βουτηγμένα τα χέρια τους σε ένα ευρύ φάσμα επιχειρήσεων που εξαρτώνται βαθιά από την κυβερνητική στήριξη. Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, μεγαλομέτοχος στον μεγαλύτερο ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, το MEGA, ελέγχει δύο πετρελαϊκές εταιρείες, τις Motor Oil Hellas και Vegas Oil & Gas, ενώ διαθέτει και σημαντικό μερίδιο στη μεγαλύτερη τράπεζα της Ελλάδας, την τράπεζα Πειραιώς. Στους υπόλοιπους μέτοχους του MEGA συμπεριλαμβάνονται ο Γιώργος Μπόμπολας, του οποίου η μεταλλευτική εταιρεία εξαρτάται από κρατικές αδειοδοτήσεις και η κατασκευαστική του εταιρεία έχτισε εγκαταστάσεις για τους Ολυμπιακούς του 2004, και ο Σταύρος Ψυχάρης, του οποίου τα επιχειρηματικά συμφέροντα εκτείνονται από τις εκδόσεις μέχρι την αγορά ακινήτων και τον τουρισμό.

Το MEGA, όπως σχεδόν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες της Ελλάδας, λειτουργούν εδώ και πολύ καιρό με χασούρα. Αλλά, όπως εξηγεί μια αμερικανική διπλωματική διαρροή του 2006, οι ιδιοκτήτες δεν νοιάζονται. Κρατούν τους σταθμούς όρθιους «πρωτίστως για να ασκούν πολιτική και οικονομική επιρροή» – για να διασφαλίζουν με άλλα λόγια ότι θα συνεχίζουν να πλουτίζουν από την κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος που οι 11 εκατομμύρια πολίτες της χώρας έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε τόσα πολλά τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες– ο Μπόμπολας και ο Ψυχάρης διαθέτουν έκαστος δικές του εφημερίδες επίσης- καθώς και ο λόγος που οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι έχουν τόσο λίγες διεξόδους για να διοχετεύσουν το προϊόν της εργασίας τους.«

»Η Ελλάδα τώρα βρίσκεται στον πάτο των ευρωπαϊκών χωρών αναφορικά με την κοινωνική κινητικότητα και κοντά στην κορυφή αναφορικά με την ανισότητα –ένα πρόβλημα που οι έλληνες πολιτικοί και τα μίντια έχουν αγνοήσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Ακόμα και στο ζενίθ των δαπανών πριν την κρίση, η Αθήνα πρόσφερε ελάχιστες παροχές στους φτωχούς. Σήμερα, πάνω από το 90% των ανέργων δεν λαμβάνει καμία κρατική βοήθεια, περίπου 20% των παιδιών υπολογίζεται ότι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης.«

ΥΓ: Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν θα κατέβω στην «ξεχωριστή» πορεία της ΕΣΗΕΑ στις 26/11, αλλά στην κοινή πορεία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 27/11 και δεν με αφορά η «με κάθε κόστος» παραμονή στον απαξιωμένο κλάδο των ΜΜΕ.

Ρώμος Φιλύρας (1888 Κιάτο – 1942 Δρομοκαΐτειο)

Ο γνωστός κυρίως ως ποιητής και δημοσιογράφος Ρώμος Φιλύρας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Ιωάννη Οικονομόπουλου) γεννήθηκε το 1888 στο Κιάτο Κορινθίας και το 1902 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.  Η πρώτη εμφάνισή του στο λογοτεχνικό χώρο πραγματοποιήθηκε με ένα πεζογράφημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Μυτιλήνης «Χαραυγή». Από το 1903 υιοθέτησε το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ρώμος Φιλύρας για τα ποιήματα που δημοσίευε στο λογοτεχνικό περιοδικό Νουμάς. Μαθητής Γυμνασίου ακόμη, άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά της εποχής (Νουμάς,  Διάπλαση των Παίδων, Ακρόπολις, Πρόοδος, Νέα Ελλάς, Πατρίς, Ελεύθερον Βήμα, Καθημερινή, Ηγησώ, Εστία, Νέα Εστία, Κύκλος και Ξεκίνημα κ.ά.), όπου δημοσίευσε  ποιήματα, χρονογραφήματα και παρουσιάσεις βιβλίων.  Το 1911 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ρόδα στον αφρό.

Το 1916 διορίστηκε αρχικά αρχειοφύλακας και στη συνέχεια γραφέας στο Δικαστικό Σώμα του Στρατού. Την ίδια χρονιά εξέδωσε το πεζογράφημα Ο θεατρίνος της ζωής (1916). Έφτασε ως το βαθμό του υπολοχαγού και κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων πολέμησε στη Μακεδονία και την Ήπειρο, όπου έπαθε κρυοπαγήματα. Εκείνη την περίοδο εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές: Γυρισμοί 1912-1918 (1919), Οι ερχόμενες (1920), Κλεψύδρα (1921), Πιερρότος (1922), Θυσία (1923).

Ο Ρώμος Φιλύρας ανδρώθηκε μέσα στο κλίμα των αλλεπάλληλων πολέμων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία και ολόκληρο το κόσμο στις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Έφηβος στρατιώτης στους βαλκανικούς πολέμους, ανθυπολοχαγός την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ζει εκ των έσω την οδύνη του πολέμου και με ευαισθησία και οξυδέρκεια διαισθάνεται και διαβλέπει την αστάθεια και τα αδιέξοδα των μελλούμενων καιρών.

Το 1924 αποτάχθηκε από το στρατό λόγω ανίατης αφροδίσιας πάθησης (σύφιλης). Το 1927 κλείστηκε εθελοντικά στο Δρομοκαΐτειο με προχωρημένη σύφιλη, ενώ έπασχε από την ασθένεια ήδη οκτώ χρόνια προτού εισαχθεί στο ίδρυμα. Τα πρώτα χρόνια μέσα στο Δρομοκαΐτειο ο νους του δεν είχε διαταραχθεί, σιγά σιγά όμως άρχισε να βυθίζεται στην παράνοια. Είκοσι τρία χρόνια έζησε με τη σύφιλη. Πέθανε στο Δρομοκαΐτειο, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1942.

Την εποχή που ο Φιλύρας εισάγεται στο Δρομοκαΐτειο, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στη φιλολογική Αθήνα της εποχής. Ο Βάρναλης χαρακτήριζε τον Φιλύρα «Ρεμπώ της Ελλάδος», κάτι που θα επισημάνει κι ο Μαλακάσης, συσχετίζοντας την ποίησή του με το «Μεθυσμένο καράβι» του Ρεμπώ και τα «Ασματα του Μαλντορόρ» του Λωτρεαμόν. Ο Ρώμος Φιλύρας τοποθετείται στον κύκλο των λεγόμενων νεορομαντικών Ελλήνων ποιητών του Μεσοπολέμου, ανάμεσα στους Λαπαθιώτη, Ουράνη, Καρυωτάκη, Άγρα, Κλέωνα Παράσχο, ενώ επιρροές δέχτηκε από τους παλιότερους Μαλακάση, Δροσίνη, Γρυπάρη, Πορφύρα και άλλους.

Ο Ρώμος Φιλύρας είναι ένας από τους λογοτέχνες της εποχής που νοσηλεύτηκαν κατά καιρούς στο Δρομοκαΐτειο (μεταξύ αυτών οι Γεώργιος Βιζυηνός, Άριστος Καμπάνης, Μιχαήλ Μητσάκης, Γεράσιμος Βώκος) μερικά από τα έργα των οποίων δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, σε περιόδους πνευματικής διαύγειας. Η κριτικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας Λ. Τσιριμώκου μνημονεύει τη μακρόχρονη αντοχή των περισσοτέρων στα Ελληνικά Γράμματα, παρά την ψυχική τους νόσο και σχολιάζει ότι επιπόλαιοι συσχετισμοί βίου και έργου περιθωριοποίησαν επί μακρόν τον Μητσάκη στην περιοχή της «συμπαθούς γραφικότητας» ή της «ιδιάζουσας περίπτωσης», περιοχή στην οποία καθηλώθηκε επίσης επί μακρόν ο Βιζυηνός και από την οποία επείγει να εξέλθει και ο Φιλύρας.

Ο Κώστας Καρυωτάκης έγραψε για τον Φιλύρα το ποίημα με τον τίτλο Υποθήκαι [παρατίθεται προς το τέλος]. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Αναστασάκης, που δραματοποιήσε το 2009 τον βίο του ποιητή στο ιστορικό ίδρυμα στην παράσταση Να μου στείλετε μια ρεπούμπλικα!, σχολιάζει: «Ο Καρυωτάκης τον επισκέφθηκε στο Δρομοκαΐτειο και μετά έγραψε το ποίημα. Λέγεται ότι και ο Καρυωτάκης έπασχε από σύφιλη και δεν ήθελε να έχει την ίδια κατάληξη με τον Φιλύρα, πιθανώς αυτός να ήταν και ο βασικός λόγος της αυτοκτονίας του». Το 1927 εισήχθη ο Φιλύρας στο Δρομοκαΐτειο, το 1928 αυτοκτόνησε ο Κώστας Καρυωτάκης.

Πολύ περισσότερα, 350 και πλέον, είναι τα ποιήματα που έγραψε ο Ρώμος Φιλύρας μετά τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο. Οσοι τον επισκέπτονταν έφευγαν με χειρόγραφά του, λυρικά και παραληρηματικά ποιήματα σκαλισμένα σε σημειωματάρια, σε κουρελόχαρτα, σε κουτιά τσιγάρων. Με τον ίδιο τρόπο δραπέτευσε το ημερολόγιό του, το οποίο δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην Καθημερινή το 1929 με τον τίτλο Η ζωή μου στο Δρομοκαΐτειον.

Με πρωτοβουλία του Αιμίλιου Χουρμούζιου, ο οποίος είχε επισκεφθεί τον ποιητή στο ψυχιατρείο, η Καθημερινή δημοσίευσε το αυτοβιογραφικό αυτό κείμενο από τις 23 έως τις 29 Ιουνίου του 1929, συνοδεύοντας τις πρώτες δύο δημοσιεύσεις με φωτογραφίες του ποιητή μέσα από το Δρομοκαΐτειο.

Ο σκηνοθέτης Γ. Αναστασάκης σημειώνει ότι ο Φιλύρας ναι μεν είναι κλεισμένος σε ένα ψυχιατρείο ανάμεσα σε ψυχασθενείς, η αγωνία του όμως είναι ότι «δεν είναι τόσο τρελός όσο θα έπρεπε. Επειδή διαθέτει μνήμη δεν είναι τόσο τρελός. Οι άλλοι εκεί μέσα δεν θυμούνται την έξω ζωή. Αυτός δεν ταυτίστηκε με τους άλλους, ήταν μια περιπλανώμενη σκιά ποιητή ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν χαθεί στον δικό τους κόσμο. Δεν ανήκει λοιπόν ούτε στους έξω ούτε στους μέσα. Πολλές φορές πέφτει σε αντιφάσεις, αν θέλει να ζήσει έξω με τους γνωστικούς, τους λογικούς ή να μείνει εκεί μέσα. Του αρέσει να λέει ότι ήταν επιλογή του το Δρομοκαΐτειο. Ενας αυτεγκλεισμός. Ισως, τελικά, έχουμε μια κλασική περίπτωση ιδρυματοποίησης».

 «Οταν συνήλθα – με μάζεψαν κάτι περαστικοί – τρικλίζοντας, τράβηξα για το ξενοδοχείον μου. Από τότε κατάλαβα ότι είχα παραισθήσεις. Και ήλθα εδώ στο Δρομοκαΐτειον με όλη τη θέλησίν μου για να γίνω καλά».

«Πουθενά αλλού το αίσθημα της ερημιάς, της απομονώσεως, δεν είνε τόσο οδυνηρά καταθλιπτικόν όσο εις το άσυλο των παραφρόνων. Ο,τι χαρακτηρίζει την τρέλλαν είνε ένας απόλυτος και αθώος εγωισμός που αιχμαλωτίζει αδιέξοδα την ψυχήν μέσα εις τον ίλιγγον των υποκειμενικών παραισθήσεών της. Καμμιά επικοινωνία με την πραγματικότητα, καμμιά επαφή με τους “άλλους”, κανένας τρόπος συνεννοήσεως μεταξύ του ενός και του άλλου τρελλού». 

«Πάντως, πριν καν μπει «μέσα»», επισημαίνει ο Γ. Αναστασάκης, «έκανε πράγματα που έδειχναν ότι δεν πάει καλά. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, έχασε και δύο δάχτυλα. Οταν τραυματίστηκε, απέστειλε ο ίδιος τηλεγράφημα στην Αθήνα ότι πέθανε. Μόλις που πρόλαβε τη δημοσίευση νεκρολογιών, δικαιολογούμενος ότι «αστειευόταν».

[…]Αύριο οι εφημερίδες θα είχαν τη νεκρολογία του. Και ω του θαύματος! Την άλλη μέρα οι εφημερίδες αφιέρωναν στήλες ολόκληρες στην Τραγικήν αυτοκτονίαν.
Οι συγγενείς και οι φίλοι του Γαλαζή πλημμύριζαν το σπίτι του σε ομάδες.
Πάει ο Γαλάζής! Δάκρυα, λύγμοί, λιποθυμίες εμπροστά στη θύρα.
Επάνω στο πάτωμα του αντρέ ο αθεόφοβος Γαλαζής είχε χαράξει από καιρό την Πεντάλφα της Αρλούμπας, που τώρα τη διασκέλιζαν χωρίς υποψία τόσοι άνθρωποι, τη στιγμή που αυτός στο νοσοκομείο γελούσε – στο χάδι των αγαθών γονιών, το πλατύ γέλιο του Χαχαμίου.

(από το πεζογράφημα αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, «Ο θεατρίνος της ζωής» 1916).

Τα άπαντά του επιχείρησε να συγκεντρώσει και κυκλοφόρησε το 1939 ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο οποίος είχε απευθύνει έκκληση σε όσους είχαν χειρόγραφα του ποιητή να του τα αποστείλουν. Μεσολάβησε όμως ο πόλεμος και η προσπάθεια έμεινε ημιτελής. Το 1974 ο ποιητής Τάσος Κόρφης εξέδωσε 70 από τα ποιήματα που είχε γράψει ο Φιλύρας κατά τη διάρκεια του δεκαπεντάχρονου εγκλεισμού του στο Δρομοκαίτειο (Ρώμος Φιλύρας. Συμβολή στη ζωή και το έργο του). Ανέκδοτα ποιήματά του εξέδωσε πολύ αργότερα ο Ναπολέων Παπαγεωργίου (Πορτραίτα και κειμήλια, 1981).

Το 2007 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον και άλλα αυτοβιογραφικά που περιλαμβάνει τρία αφηγηματικά κείμενα. Το O θεατρίνος της ζωής, που κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1916.  Το η Παράδοξη αυτοβιογραφία του ποιητού Ρώμου Φιλύρα, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εβδομαδιαία εφημερίδα Οικογένεια, το 1927. Και το H ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στην Καθημερινή το 1929 , δύο χρόνια μετά την εισαγωγή του ποιητή στο ίδρυμα.

Το 2013, με αφορμή τα 70 χρόνια από τον θάνατό του το 2012, κυκλοφόρησαν σε δίτομη συγκεντρωτική έκδοση, με την επιμέλεια του Χ. Λ. Καράογλου και της Αμαλίας Ξυνογαλά, τα ποιήματα των έξι εκδομένων ποιητικών συλλογών του Φιλύρα και όλα τα ποιήματα τα εγκατεσπαρμένα σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του. Η έκδοση ολοκληρώνεται με ευρετήρια τίτλων και πρώτων στίχων, σημειώσεις και γλωσσάρι. Ο βιβλιογραφικός μόχθος των επιμελητών είναι τιτάνιος, δεδομένων των δυσκολιών ανεύρεσης πολλών αυτογράφων του Φιλύρα. Δεν κατάφεραν να τα εντοπίσουν όλα και το ομολογούν. Τα ευρεθέντα που δημοσιεύουν όμως υλοποιούν το αρχικό σχέδιο του Χουρμούζιου και αρκούν για την επανεκτίμηση μιας πολύ ενδιαφέρουσας αλλά ξεχασμένης λυρικής φωνής.

Μερικά αποσπάσματα από τα τρία αφηγηματικά κείμενα:

[…]

Τον ένιωθαν σύμφωνα προς την αληθοφάνεια των επιθυμιών του, των θλίψεών του, των πεισμάτων του. Τα μάτια των απλών ανθρώπων βλέπουν τα πράγματα από την πλάστική τους όψη και είναι φυγαλέα γι’ αυτά η κίνηση, και η απόχρωση τους ξεφεύγει. Κάθου γύρευε την διαφάνεια και το υπονοούμενο, τον υπαινιγμό και το κρυμμένο κίνητρο…

[…]

Γιατί του είχε κολλησει η ιδέα πως από τα σχολικά δεν ήσαν τα Μαθηματικά μάθημα, που μπορούσε να του οξύνει την αίσθηση και την κρίση; γιατί είχε την αρχή, όσο ήταν συνδεμένος με τα θρανία, να μην έχει καμμιά σχέση με τη θετικότητα και τον απτό πραγματισμό. Ήθελε να μιλεί με το Σύννεφο, να βρίσκεται κάτω απ΄τη σκιά του, να χαίρεται σ’ ό,τι είναι απόμακρο και ονειρεμένο, να βρίσκει θέλγητρο στις περιπλοκίες και στα κουβαριάσματα των σχετικοτήτων. Επάνω στον Πίνακα ο Κόσμος συλλαμβάνεται στη γραμμή του, το Σύμπαν καθορίζεται με τα σημεία και αριθμούς, ο Άνθρωπος αντικρύζει την παρατικότητα περικλεισμένη στο τελλάρο της, τα κεντίδια των λεπτομερειών της κλείνονται σε σύνολο και το Αχαλίνωτο πειθαρχείται, Κοκκίδα προς κοκκίδα βεβαιώνεται απάνω στον Πίνακα η Αρμονία και αναμέλπεται με τους αριθμούς το αλάλητο τραγούδι της Παγιότητος…
Σα σε σειρήνες έκλεινε τα’ αφτιά του ο Γαλαζής ακούοντας την καταστρωσή των εξισώσεων και τη ρεαλιστική παράταξη των λογαρίθμων. Τα Κλάσματα μόνο και οι Δεκαδικοί τον ενδιέφεραν. Γιατί αυτά είναι οι λεπτομεριασμοί της Αριθμητικής και αντιπροσωπεύουν το φραγκμέντο. Ακριβώς : το κομμάτιασμα του Ολάκερου, η κατάτμηση του Όλου τον κατακτούσε! Αλλά φαίνεται πως τον έμαγνήτιζε και η Αναβολή. Γιατί η Αναβολή θέλγει σαν Απιθανότης!

[…]

Α!! και το Κόρο!! Έδινε ιδιαίτερη σημασία στο Κόρο ο Γαλαζής. Το Κόρο είναι ο Λαός που στηρίζει την Κοινωνία επομένως και ένα Έργο και μάλιστα μια Οπερέττα!
…οι αυτοδίδακτοι καλλιτέχνες, τα μαζώματα, οι αποτυχημένοι, οι αλήτες αυτοί ήταν ταπεινοί, σεμνοί δειλοί, αυτοί είναι «φως του κόσμου». Οι κομπάρσοι είναι η βάση του θεάτρου, Δεν έχουν εγωισμό, η φωνή τους δεν ξεχωρίζει και δεν είναι δυνατόν να παραβληθεί με τις φωνές των πρωταγωνιστών και μένουν εις την αφάνεια! το Κόρο είναι το Ωμέγα της Δημιουργίας, η απόφανση του φτωχού λαού. Η φωνή τους δεν ακούεται χωριστή και φεύγουν αύριο, χάνονται πεθαίνουν και κάνεις δεν βρίσκεται να τους αναφέρει, να βεβαιώσει ότι άκουσε τη φωνή τους, ότι κάτι έκαμαν, κάτι προσέφεραν σ’ αυτόν τον κόσμο, κάτι αφήσαν πίσω τους, κάτι εψιθύρισαν φεύγοντας.
Δεν υψώνουν τη φωνή τους. Φοβάται να την υψώσει καθένας χωριστά, μήπως ξεχωρίσει η νότα της και ανταγωνισθεί τη φωνή του τενόρου και θυμώσει αυτός και αγριέψει και ζητήσει το διώξιμό τους από το θίασο.

Αποσπάσματα από το πεζογράφημα, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, «Ο θεατρίνος της ζωής» (1916).

[…]

Τι να πρωτοθυμηθώ απ’ τη ζωή μου; Διέρρευσε σε τρία μέρη, πιο πολύ, στο Κιάτο, στον Πειραιά και στας Αθήνας… Μοίρα περίεργη μ’ έκαμε να μην ταξιδέψω ώς τώρα παρά σε λίγα μέρη της Ελλάδος. Τόση Ευρώπη, Βαλκάνια και Ανατολή, Αίγυπτος και τόσα έθνη, εις τα οποία ταξιδεύουν χρόνια ολόκληρα τα παιδιά μου, εγώ δεν τα είδα ποτέ, γιατί δεν είχα ποτέ τα μέσα να ταξιδέψω, όχι μόνον να ταξιδέψω, αλλ’ απλώς και να ζήσω επαρκώς εδώ που είμαι και μάλιστα τα τελευταία τρία χρόνια… Λες και έγινε επίτηδες αυτό εναντίον μου από τις μητέρες μου κι απ’ όλα τα παιδιά μου μαζύ, κι ακόμα από μιαν μοχθηρή και βάρβαρη γυναίκα που με κατέστησε τον δυστυχισμένον και που μ’ έπληξε καιρίως. Και ήτο βασίλισσα της Ελλάδος αυτή η κυρία και θεωρείται ακόμη, και υπάρχουν άνθρωποι που την υποστήριξαν, επειδή επεδεικνύετο αλτρουίστρια και εμόχθη διά τον Ερυθρόν Σταυρόν και τους τραυματίας, προς απλήν βεβαίως συντήρησιν του θρόνου της.

…
Ο πατέρας μου ήταν πολύ αγαθός και αγνός άνθρωπος, αλλά τον εγκρίνιαζε για τις ρητορικές του κλίσεις η μητέρα μου, η Ασπασία Σαρεγιάννη, μια μεγάλη φυσιογνωμία ενάρετης και ωραίας και αρχοντικής γυναικός, η οποία είχε φορέσει το στέφανο του μαρτυρίου από οικονομικής απόψεως σ’ όλη της τη ζωή και τη ζωή των δυο παιδιών της, γιατ’ ήταν ανιδιοτελής και καλή και από θερμότητα, καλωσύνην, αλληλοβοήθειαν και αλληλεγγύην, ενέδιδε στας μηχανορραφικάς πιέσεις των συγγενισσών της και των συγγενών της, αι οποίαι όλαι, αι περισσότεραι σχεδόν, έκαμαν τη μπάζα των πλουτίζουσαι, ενώ εκείνη έμενε και έμεινε μέχρι τέλους πτωχή, μη λαβούσα ποτέ καμμίαν αμοιβήν ή ηθικήν υποστήριξιν από καμμιάν από τας δήθεν φίλας της και συγγένισσές της, από τις παραδόπιστες και ολέθριες αυτές κυρίες, για τον ήρεμον οικογενειακό μας βίο. Και δεν είνε φυσικό, δεν είνε πρέπον, θα ήταν μάλιστα αναίδεια, αυθάδεια, αντιστροφή των όρων της φύσεως και ασέβεια προς τη μνήμη της, να μη την δικαιολογήσω ειλικρινώς για όσα είδα από αυτή, που είνε και τα καλλίτερα δώρα που μου χάρισε.
Τιμή λοιπόν στο αριστοκρατικώτατο, καθάριο αίμα της και στην αγία και λατρευτή παράδοση της θείας γενεάς της, που της επέβαλε έθιμο προαιώνιο, πηγή ζωής για το μεγαλύτερο θετό ή όχι γυιό της, με την περίπαθην υπόκρουσι και πρίμα κυριαρχία της μουσικής, της αγάπης, του πόνου και του βασάνου. Σήμερα που ξυπνώ ξαφνιασμένος, μα όχι και ταραγμένος πολύ στην πραγματικότητα, ανοίγω τα μάτια μου και την αγαπώ περισσότερο. Αχ! γιατί να πεθάνη!… Ποτέ δεν το πίστεψα αυτό πραγματικώς, πως μπορεί να πεθάνη και δεν ήθελα να πεθάνη, σαν αυτό να εξηρτάτο από εμένα! Έκλαιγα στην ιδέα πως μπορούσε να πεθάνη μια μέρα και τη στιγμή εκείνη που, ανήσυχος, δεν επρόσμενα να ’δω ποτέ στη ζωή μου, την εδοκίμασα μια ’μέρα τραγικά, ύστερα από σειρά βασάνων, που της επέβαλε ο καρκίνος που την έρριξε στο κρεββάτι έπειτ’ απ’ όγκους που της ενεφάνισε κοντά στο σαγόνι, με τραγικές «μεταστάσεις» και συνέπειες λεπτομερειακές πιο πολύ για μένα, παρά για ’κείνη, από αισθητικής μάλιστα απόψεως. Είνε τραγικό, είνε απίστευτο, πως ό,τι κι αν μου λένε σήμερα, εγώ τη θεωρώ πάντα και στον αιώνα μητέρα μου πραγματική, αφού ηθικώς και ψυχικώς και στην ανατροφή και στο αίσθημα, ήταν πάντα η «μαμά» μου η ακριβή, η μάννα η παθητική, η μητέρα η καλόκαρδη, που τη θεωρούσα τσιγκούνα μόνο, ενώ δεν ήταν, αφού δεν είχεν επαρκή τα μέσα. Έτσι την εξεμεταλλεύοντο οι άλλες. Έμπαιναν κι επενέβαιναν στο σπίτι, σαν να ήταν στο δικό τους, καταχρώμεναι της καλωσύνης.

…

Ο άντρας της, γιατρός, παράστεκε, λένε, στη γέννα μου και μ’ έβγαλε απ’ την κοιλιά της μάννας μου, αν βγήκα απ’ αυτή, όπως μου ’λεγαν, που σήμερα ξέρω καλά, όχι επειδή μου το ’παν, μα γιατί το αισθάνθηκα, πως δε… βγήκα. Υπήρχαν βλέπετε λόγοι να κρυφτή η προέλευσίς μου. Λόγοι που θα χτυπούσαν άσχημα σ’ ένα μικρό κωμοπολικό χωριό, σε στενή περιφέρεια. Κι έτσι έφτιασαν το μύθο πως γεννήθηκ’ απ’ το νόμιμο δεσμό του νομικού και πραγματικού πατέρα μου και της νόμιμης, αλλά μη πραγματικής, δηλαδή μη φυσικής, μάννας μου. Είπαν πως γεννήθηκα στο σπίτι ενός Μαγκαφά, στο Κιάτο, και η μάννα μου, η νόμιμη κι όχι πραγματική, ήταν σκεπασμένη με μαύρο μποξά, μπαμπουλωμένη σαν γνήσια Βοναπαρτίνα Τουρκοπούλα!

[…]

Είχαν μαζευτή τέλος πάντων, στην εποχή της νειότης μου, από την Κόρινθον ώς το Ντερβένι, προ πάντων στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο, όλοι οι αυτοκρατορικοί, βασιλικοί, μαρκησιακοί, πριγκηπικοί, δουκικοί, κομητικοί και μπέικοι και πασαλίδικοι, Τουρκικής κι Αλβανικής και Μαυριτανικής καταγωγής, κι αριστοκρατικοί ή αρχοντικοί γόνοι, σε αυτά τα δυο μικρά μέρη, φερτοί κι απ’ τη Βοστίτσα, το Καμάρι, τ’ Αρφαρά, την Πάτρα, τον Πύργο, τη Μεσσηνία, την Τρίπολι, τη Σπάρτη, τη Μάνη!!! κ.λ.π.
Κι ο δυνατότερης, κρυμμένης καταγωγής κι αυθεντικώτερης, ήμουν εγώ, που δεν ανέβηκ’ ακόμα σε θρόνο, διάδοχος με τα μεγαλύτερα σύγχρονα δικαιώματα σε τόσα έθνη απ’ τις δυναστείες τους, «ινκόγνιτος» αφημένος να ωριμάση σε αστική οικογένεια, να εκπαιδευθή ελληνόπρεπα κι όχι μαλθακά να βασανιστή, να υποφέρη, αντίθετα προς τους πριγκηπάκηδες τους μαμμόθρεφτους…
Τώρα ξεπέσαν τα τυπικά μεγαλεία κι οι θρόνοι, και το μεγαλείο της εργασίας και της αξίας κυβερνά δικαιότερα τον κόσμο, το γνήσιο μεγαλείο του αίματος ριχτό μέσ’ στην πάλη, όπου δε μπορεί παρά να διακριθή, αφού αίμα δυνατό είν’ αυτό, επομένως πνεύμα, ικανότης, μεγαλείο ψυχής που λάμπει κι αστράφτει όπου και να βρεθή, γιατί ο κόσμος κι η ζωή κι η βιοπάλη είν’ ίδια, όπου κι αν βρίσκεται κανείς, στα παλάτια ή στα καλύβια…
Στις «βεγκέρες» μ’ έπαιρναν συχνά οι γονείς μου μαζύ, όταν δεν ήμουν κουρασμένος ή δεν είχα να διαβάσω. Αλλά πολλές φορές, ενώ συζητούσαν οι άλλοι στη αυλή ενός σπιτιού, μετά το δείπνο, εμένα, που δεν ήμουν πολύ συζητητικός μ’ έπαιρνε ο ύπνος.

…
Κι όμως ήμουν καλός. Το ζάλισμα απ’ την υπεραιμία μου, μου ’φερνε την πλήξι και τη μελαγχολία. Γι’ αυτό, όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ, μου δίναν ναρκωτικά και τότε συνέβαιναν κι οι βέβαια ενεργητικές ή μυστικές, αλλά πάντως και περίεργες ερωτικές συντηχιές κατά την ώρα του υπνοναρκωμού, του αποκαρώματος, που επί τόσα χρόνια αγνοούσα εξ ολοκλήρου. Αν είχα το κέφι ν’ αναμνησθώ τι συνέβαινε, έπρεπε να μείνω σε έκστασι ολόκληρες ώρες, από ηδυπάθεια παθολογική: Αλλά με φτάνει που βρίσκω τις εποχές, από την ηλικία των «ναρκωτικών παιδιών μου», όπως τα λέω, όταν τα ρωτάω: Τα ναρκωτικά εξηκολούθησαν σποραδικά στη ζωή μου συχνά ώς το 1921, αραιότερα από τότε ώς τώρα…
Ό,τι με φλόγιζε περισσότερο στην παιδική, την εφηβική μου ηλικία και τώρα και πάντα, ήταν η προσήλωσι στη ρυθμική και στην έμμετρη δημιουργική εργασία: Το να γράφω ποιήματα, το να ριμάρω στίχους, ήταν, είνε και θα είνε ο μοναδικός στη ζωή μου προορισμός, η μόνη μου κατεύθυνσις και φιλοδοξία. Όταν ήμουν πιο μικρός, σε στιγμές ανόητες σκέψεως, έλεγα:
― Αν δεν γίνω εντός τριών ετών μεγάλος ποιητής, θ’ αυτοκτονήσω!
Πολλοί καλοθεληταί ή κοτσομπόληδες, μοχθηροί ή αντίζηλοι, όπως θέλετε, περιγελούσαν τότε αυτή μου την κουταμάρα, αποδίδοντες εις ερωτικά ή άλλα ελατήρια τον αφορισμό μου: Πατούσαν και πατούν στην πήττα, γιατί ποτέ δεν βρέθηκα ή πιστεύω να βρεθώ στη ζωή μου σε τόσο θολή ψυχολογική κατάστασι, ώστε να αισθανθώ την ανάγκη ν’ αφαιρέσω μόνος μου τη ζωή μου, εκτός αν βρεθώ πιεσμένος από δεινότατα περιστατικά και πάλι το αγαθό της ζωής θα ’χη αιώνιο για μένα το θέλγητρό του…
Φιλίες παιδικές του σχολείου και του παιχνιδιού, της αμπάριζας και της εκδρομής, είχα πολλές.
Έξη τάξεις τελείωσα στο λεγόμενο πλήρες Δημοτικό κι έμεινα δυο χρόνια στην έκτη, γιατί απερρίφθην στις εξετάσεις που ’δωσα για το σχολαρχείο, καθυστερήσας, όπως πάντα, στα Μαθηματικά, που δεν τα μελετούσα από φυσικήν αντιπάθεια, γιατί από μικρός δεν είχα καθόλου κλίσι σ’ αυτά. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος των αριθμών και του υπολογισμού, ούτε τότε, ούτε και τώρα, ούτε ποτέ! Και όμως είνε ένα τόσο θετικό και δημιουργικό μάθημα, που μετανοώ τώρα γιατί δεν επεδόθην σ’ αυτό όταν ήταν ακόμη καιρός.
Ο πατέρας μου, σχολάρχης, Ελληνιστής και τεχνολόγος, χαιρόταν βέβαια που επεδιδόμην περισσότερο στα Ελληνικά, αλλά εθλιβόταν συγχρόνως που παραμελούσα ένα μάθημα τόσο πρακτικό, που θα συντελούσε και στο μέλλον στην επαγγελματικήν ανάδειξίν μου.

…

Και όμως ήταν φυσικό μου φαίνεται να γίνω του εμμέτρου λόγου μύστης. Για να ομολογήσω όμως την αλήθεια: Το μόνο ιδανικό της ζωής μου ήταν ανέκαθεν και είνε και θα είνε η ποίησις, η ποιητική δημιουργία, το ποίημα. Το έμμετρο έργο!… Πιστεύω πως δεν αξίζει τίποτ’ άλλο στον κόσμο περισσότερο από το ποίημα, πως όλα τα άλλα είνε πρόσκαιρα, εκτός απ’ την τέχνη, το έργο της τέχνης, ποίημα, εικόνα, μουσική, γλυπτικό έργο, αρχιτεκτόνημα, διακοσμητική, κέντημα κ.λ.π. Κι όμως, ο άνθρωπος, ενόσω ζη, όσο αριστοκρατικώτερη ψυχή αν είνε, τόσο υποφέρει οικονομικώς και ψυχικώς στην εποχή του, όσο φίνος είνε, τόσο πονάει ευκολώτερα για την αποτυχία στη ζωή του… Ζήτημα ιδιοσυγκρασίας όμως εις όλα τα πράγματα κι οι συνέπειές των…

[….]

Ό,τι με εφλόγιζε στη ζωή μου, ήταν το να είμαι, αν ήμουν, αν μπορούσα να είμαι ή και να μπορούσα να γίνω, τελειοποιών ό,τι είχα μέσα μου ως «φυσικόν δώρον» στην υψηλότερα και ανωτέρα σημασία της λέξεως: «Ποιητής». Δεν εύρισκα μεγαλύτερον προορισμόν για τη ζωή ενός φωτισμένου, Διανοητικού ανθρώπου, από το να είνε, αν ήτο, δημιουργός, δηλαδή ποιητής, λυρικός υμνητής, ενθουσιώδης απολογητής της ζωής, του συναισθήματος και της συγκινήσεως, της χαράς, του πόνου, του έρωτος, του καϋμού και του θανάτου. Όλα, έλεγα μέσα μου, είν’ ένα επάγγελμα, μία επιστήμη, εμπόριο, βιομηχανία, βιοπάλη, χρήμα και ύλη: Ό,τι μένει, ό,τι μας υψώνει επάνω από τα καθημερινά, ό,τι μας δονεί, μας συγκινεί, μας ενθουσιάζει, μας ρίχνει σ’ έκστασι, μας συνεπαίρνει και μας ανεβάζει στα ύψη της αισθήσεως, είνε αυτό το ποσόν συγκεκινημένης και ευνοϊκής εις συγκίνησιν ουσίας, που έχουμε μέσα μας, δηλαδή εκείνο που λέγεται τάλαντον, επομένως η Τέχνη, ιδίως η θεία Ποίησις, ο Λόγος, που είνε «εν αρχή», όπως είπε κι ο Χριστός, η έκφρασις του συναισθήματός μας, η μετουσιωμένη σε ρυθμό και σε ήχο συγκίνησίς μας, το κρυφό μας αίσθημα ή μαράζι, η αγάπη μας, ο παλμός της ζωής μας.

[…]

Ο διπλανός μου είναι ένας άνθρωπος που ταξιδεύει. Προτού πλαγιάσουμε στο θάλαμο για να κοιμηθούμε, βγάνει από τις τσέπες του ένα σωρό παλιόχαρτα και ατελείωτα κουβάρια σπάγγους, πακετάρει μεθοδικά το κρεβάτι του, τα ρούχα, τα παπούτσια του και μας λέει αντί για καληνύχτα «καλή αντάμωση». Ταξιδεύει, πάει στη Λειψία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αίγυπτο, Ινδίες, Μαρόκο… Επιτρέπεται ο πρώτος τυχών νοσοκομάκος με ένα σκούντημα να ξυπνάει και να ξαναφέρνει πάλι πίσω στο Δρομοκαΐτειο τον άνθρωπο που του δόθηκε με λίγα παλιόχορτα και κάτι σπάγγους να ταξιδεύει σαν το πουλί, να κάνει κάθε νύχτα κι από ένα θείο ταξίδι; Μια φορά που τον εξύπνησεν απότομα ο νοσοκόμος, του φώναξε απελπισμένα: Άσε με, για το Θεό, χάνω το τρένο!
Είναι σύστημα αυτό, είναι κούρα αυτή, να παίρνουν τη μόνη ευτυχία που απομένει στον τρελό; Τον γιατρεύουμε, μας λένε. Μπράβο! Κι όταν γίνει καλά, θα ξανακάνει ποτέ του ταξίδι με ένα κομμάτι σπάγγο; Ζήτω η τρέλα! Εγώ ο Ρώμος το φωνάζω.

…

Η ίδια ώρα χτυπά και για τρελούς και για γνωστικούς.

…
Και γιατί ξαγρυπνούν γύρω μας οι νοσοκόμοι; Μοιάζει σαν ειρωνεία, σαν το «φύλακες γρηγορείτε» των φυλακών. Γρηγορείτε μην τύχει και σας φύγει κανείς! Μην τύχει και χάσουν την παρτίδα του παιχνιδιού έξω, σ΄αυτόν τον παράλογο κόσμο. Τι λόγος! Μήπως επρόκειτο ποτέ να κερδίσουμε;……………Εδώ αγαπούμε-αλλίμονο- πιότερο τη ζωή. Γιατί τη χάνουμε και την ξαναβρίσκουμε τυχαία.
…
Η ώρα της πρωινής επισκέψεως των γιατρών- τι παράλογη κι ανώφελη φασαρία. Δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους να θέλουν καλά και σώνει να μας γιατρέψουν. Να μας γιατρέψουν! Πρώτον, που δεν είναι τόσο εύκολο. Κι έπειτα, είναι απαραίτητο;……
Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από τη λογική. Από τη λογική κι από τη μνήμη που μου απέμεινε, να μην ξαναθυμάμαι τον άμετρο πόθο της ζωής. Να, ελάτε σε μένα, λευκοφόροι ψυχίατροι. Σκύφτε επάνω μου: γιατί εγώ θυμάμαι. Σ΄αυτόν το θάλαμο κανείς άλλος δε θυμάται πιά εκτός από μένα!

…

Κάνω γκάφες τη μιά πάνω στην άλλη! Ρωτώ συνέχεια -ο αφελής- τα υπέροχα πρόσωπα της κοινωνίας των τρελών και δεν μπορώ να κρατήσω τα γέλια. Ο Θεός, ο τα πάντα επισκοπών, με βλέπει από το θρόνο του -έναν παλιοτενεκέ του πετρελαίου- και μου κάνει νεύμα να πλησιάσω.
–Άκουσε να σου πω, μου λέει αγέρωχος κι οργίλος…Πρέπει να μάθεις να φέρεσαι. Σου δίνω δυό μέρες καιρό.
-Τι πρέπει, αν επιτρέπει η παντοδυναμία σου, να κάνω σε δυό μέρες;
-Να μη μας περνάς για τρελούς!

Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον. Ο θάνατος

Ο μόνος που μας θυμάται συχνά είν’ ο θάνατος. Ακούει τη μυστική μας επίκλησι, στο αργό ατελείωτο μέτρημα των ραθύμων στιγμών της βαρυθυμίας μας, την άφωνη εκ βαθέων ευχή μας, απάνω στον ταραγμένο ύπνο μας, κι έρχεται, παρηγορητής και γοργοεπήκοος, κομίζοντας τα υπέρτατα δώρα του τα γλυκόπιοτα δυνατά βάλσαμά του, που μας χαρίζουν ό,τι δεν μπορούν να μας χαρίσουν η βερονάλη και η χλωράλη ούτε κανένα ναρκωτικό ή παυσώδυνο… την τελειωτική, την υπέρτατη κάλμα… τη γλυκειά δροσοπαροχή λύτρωσι… Πόσες φορές δεν τον ονειρεύονται στον ύπνο του και στον ξύπνο, τα πολυβασανισμένα νευρόσπαστα των ψυχώσεων, στα τραγικά φωτεινά τους διαλείμματα, πόσες φορές δεν ονειρεύονται να τους χαμογελά, σα μια θαμπή ελπίδα γλυκοχαραυγής, ανάμεσα από την αχλύ και τον ζόφο, που τους σκεπάζει τα ταραγμένα τους λογικά…
Και ξέρουν πως το γλυκό τους όνειρο, η ελπίδα κι η γλυκαπαντοχή των βασανισμένων, αργά ή γρήγορα, θα στέρξη μια φορά. Είνε κι αυτό μια παρηγοριά, η μοναχή εδώ μέσα παρηγοριά μας… Όλοι κι αν μας ξεχάσουν, αυτός θα θυμηθή…

…
Ο θάνατος, μεταξύ των ψυχοπαθών γενικώς είνε κάτι το συνηθισμένο! ― Σε 650 αρρώστους εναλλασσομένους κατά διετίαν και κατά μέσον όρον κατά το ήμισυ ―αρρώστους που υπόκεινται σε βίαιες κρίσεις, σε κεραυνοβόλους παροξυσμούς, σε θανάσιμες εγκεφαλικές συμφορήσεις― είνε φυσικό να υποκύπτουν στον αιφνίδιο αποδεκατισμό ή στην αργή φθορά της αρρώστειας, τουλάχιστον 100-150 το χρόνο. Τότε το μακρυνό, παρά την Αγίαν Βαρβάραν, νεκροταφείον του Δρομοκαϊτείου, που το χώμα του έχει σκεπάσει απ’ τους δικούς μας το Βιζυηνό, το Μητσάκη, και τόσους άλλους ακόμη, κι οπού είνε τόσο μικρό, ώστε κάθε δυο-τρία χρόνια να βγαίνουν οι παλαιότεροι σταυροί για να μπαίνουν οι νέοι, δέχεται τους επιταφίους ψαλμούς τού εκάστοτε παπά και του ψάλτη, και την πένθιμη και μικρή συνοδεία των νοσοκόμων. Τότε, το μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων ―που διακοσμείται τώρα με εικόνες και τοιχογραφικά ζωγραφήματα από την ζωγράφο κ. Κοντοπούλου και δι’ εξόδων της φιλοτέχνου κ. Καλλιόπης Γιαννίρη, που διαθέτει γι’ αυτό όλες τις εισπράξεις από τα καναρίνια που συντηρεί και διατρέφει εδώ, γίνεται θέατρο συνταρακτικής παραστάσεως, που και η σπαραξικάρδιος ανθρωποπάθεια του Αισχύλου ωχριά σχεδόν ενώπιον του απλού αλλά μεστού ελέους και τρόμου θεάματος… Εδώ οι κηδείες είνε σαν κρυφές και αγνοημένες από τον άλλο κόσμο. Τις ακολουθούν λίγοι ή ένα-δύο στενοί συγγενείς, και κάποτε και κανείς, όταν ο θάνατος είν’ αιφνίδιος ή βαρέθηκαν να ’ρθουν από την Αθήνα οι γνωστοί τού… αδόξου νεκρού… Εδώ, ο θάνατος φανερώνεται σε όλο το φρικτό μεγαλείο του ―σαν καγχασμός μαζύ και σαν θρήνος… Εδώ ακούμε την συνταρακτική ευφράδειαν των νεκρωσίμων ψαλμών, σαν πουλιά που τραγουδάνε στο πεύκο, και στην ψυχή μας την τέφρινη, την ελπίδα μιας ανεύρετης χαράς… «Ο πηλός μεμελάνωται· το σκεύος ερράγη· άρτι λύεται η πονηρά του βίου πανήγυρις…» Και η αυλαία πέφτει στην πρασινάδα και στην τέφρα μαζύ… Τι μένει;… Ούτε χαραμάδα.

Ποιήματα

ΣΟΝΕΤΟ

Φ. Λ.

Γλυκούλι μεσουράνημα η ζωή σου
και φθάνω αργά, μα είναι καιρός ακόμη,
στο χείλι σου αν δεν κελαηδεί μια γνώμη,
θα τρυγέψεις, θα σφίξεις την ψυχή σου.

Με χείλη διψασμένα εγώ στην κόμη
θ’ αφήσω σου φιλιά, που μιας Αβύσσου
το σύρσιμό τους πνοηστό, μαζί σου,
να γίνω ένα κι ας μη θεν οι Νόμοι!

Στη φθινοπωρινή, ξέθωρη ώρα,
άσπρων μαλλιών κι αν ήταν υποψία,
θαν τα φιλούσα πιο θερμά, με θεία

Έξαρση, κι αν ρυτίδας στη μορφή σου
τη χαρακιά τη μαγική αντικρίσω,
πιστήν αγάπη να μην πάρω πίσω.

[Δημοσιεύτηκε στο λαϊκό περιοδικό «Τα Πανελλήνια», στο τχ. 1 (26 Σεπτεμβρίου 1921), σελ. 2, με υπογραφή Ρώμος Φιλύρας και με σήμανση ημερομηνίας 19-9-21. ]

Πορτραίτο

Στο δρόμο, που το πλήθος τρέχει αδιάφορο
για κάθε ωραίο, αγάλι επερπατούσες,
έμοιαζες σα να σε ύψωνε πνοή
και τίποτα σα να μην εμισούσες.

Το βήμα σου απαλό σαν Απολύτρωση
κι η όψη σου ολόασπρη σαν κρίνο
κι έπεφτε η λάμψη της ματιάς κι εφάνταζε
το γαληνό χαμόγελό σου εκείνο!

Ένας ιερεύς κάποιας θρησκείας απόκοσμης
ή από του Βελασκέζ το θείο χρωστήρα
ζωγραφισμένος Ανδαλούσιος άρχοντας,
πρόβαινες μέσ’ την ανθρωποπλημμύρα.

Στον πολυθόρυβο το δρόμο ένα πρωί σ’ αντίκρυσα
όραμα πράο, άυλο, της αγιωσύνης
και στην ψυχή μου απόμεινες σαν είδωλο
μιας αιθερίας, ονειρευτής γαλήνης.

[έχει καταγραφεί ως δημοσιευμένο στην εφημερίδα Κορινθία του Κιάτου στις 20.3.1938. Ωστόσο, είχε πρωτοδημοσιευτεί πολλά χρόνια νωρίτερα, στο περιοδικό Τα Πανελλήνια (τχ. 4, 22.10.1921), με τον τίτλο «Στο πορτρέτο της Δος Αλίκης Θεοδωρίδη» με τον υπότιτλο «(Έργο Αλμπέρ Μιλλ)».]

 

Στο Στάλιν

Μαύρη Αρκτος, στο βράχο τού Καυκάσου,
στην Οδησσό και στη Νοβοροσίσκη,
άλλον, σήμερα, η ζήτηση, δε βρίσκει,

Μέγαν, σ’ έντονη δύναμη, του Ασου,
διαβαίνει, η Ανθρωπότης κι απεικάσου
ξανά, στα πόδια σου, ο λαμπρός, και μνήσκει,

άναυδη, μπρος, στο θρίαμβο, της χαράς Σου,
Μπόλσεβε, στο τρακάρισμα, και θνήσκει.

Τα Σύμπαντα, οι Αρκτούροι κι οι Στοιβάδες,
οι Αντάρηδες με τις Αμαδρυάδες,
οι Φαύνοι, οι Σεληνοί στα λευκά νέφη

κρούουν, των Πρίμων, το κρουστό το ντέφι
και μαζεύουν, από τα Κυβερνεία,
των περεολουκών, στρατούς, πηνία.

(30 Ιανουαρίου 1934, από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Άπαντα τα ευρεθέντα, Τόμος Β’)

Κ. Καρυωτάκης – ΥΠΟΘΗΚΑΙ

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
Όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
Πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,
στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα*.

Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.

(1927)

Αναφορά στους εξής στίχους του Φιλύρα :

Όχλε, λαέ βαρβάρων σπέρμα νόθο,
που τη βρίσκεις την κρίση και χτυπάς
στη ρίζα τον ακόρεστό μου πόθο;
Α, μαστροπέ, στην άβυσσο με πας!

(«Μοίρα άγει»)

Τρίτη, 25 Σεπτεμβρίου 2007

Ο Γιώργος Kοροπούλης στον Ρώμο Φιλύρα

Επιστολή
Ι.
Φάσμα περίπλοκο, Ρώμε Φιλύρα,
σ’ αγάπησα, σε διάβασα πολύ –
μα πώς να τό ‘ξερες; ποτέ δεν πήρα
το θάρρος να σου στείλω επιστολή.
(Κι άλλωστε τι να να σου ‘γραφα; Τη φύρα
των στίχων, το κενό πίσω άπ’ τον κρότο –
τα ξόρκισες αυτά στον Πιερότο.)

ΙΙ.
Μα τώρα – τώρα ήγγικεν, που λένε,
η ώρα… Κάτι άδειο νοσταλγώ
που δεν μπορεί να λιώσει ώστε να κλαίνε
κι άλλοι… Από το κλάμα θα πνιγώ
μόνος – μες στο δωμάτιο σαν να καίνε
σκουπίδια… Κι όλο χάνω βάρος… Ή
μήπως είν’ έτσι πάντοτε η ανάρρωση;…

ΙΙΙ.
Θυμάσαι; Σαν ευκάλυπτος θροΐζει
το πρωινό – και μένεις στο κρεβάτι…
Σου βάζουν βίξ, το φάρμακο πικρίζει
μα κάτω άπ’ το σεντόνι κρυφά κάτι
διαβάζεις… Βήχεις – και σου μουρμουρίζει
κάποιος… Μαμά;… Μπαμπά;… Κανείς δεν μένει
κοντά μου, ν’ απορεί και να με ψέλνει;

IV.
Κανείς δεν θα ρωτήσει πια τι να ‘χει
τούτος και αδυνάτισε, τι θέλει…
Ανάρρωση! Απο τι; Απο ποια μάχη;
Χωρίσαν την κερήθρα από το μέλι,
μου ‘μεινε μόνο ο πόνος, η στηθάγχη –
μου ‘μεινε κάτι πoυ δεν το θυμάμαι,
μα με βαραίνει -ακούς;- και το φοβάμαι…

V.
Γι’ αυτό καi απευθύνομαι σε σένα,
που ξέρεις από βάραθρα και τρέλα:
τους έδωσες μορφή, κι ηχούσαν ξένα
τα λόγια σου σαν των παιδιών… Ναι, γέλα.
γέλα ξανά – μα παίξε με κι εμένα!
[…]

-βασισμένο στο ποίημα του W.H.Auden: Letter to Lord Byron-

(από το βιβλίο Περί των γάμων υδραργύρου και θείου εκδ. ύψιλον/βιβλία 2001)

Θερμές ευχαριστίες στην Aikaterini Tempeli, το blog της οποίας http://aikaterinitempeli.wordpress.com/ στάθηκε το έναυσμα αυτής της γνωριμίας και αναζήτησης

Γ.Μ.

Πηγές:
http://wp.me/pd0i7-83
http://wp.me/pd0i7-ji
http://www.sansimera.gr/biographies/692#ixzz3HFBBgc00
http://www.kathimerini.gr/371851/article/politismos/arxeio-politismoy/o-paralogismos-twn-logikwn-kai-o-poihths-rwmos-filyras
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=182555
http://k-m-autobiographies.blogspot.gr/2009/04/73.html
http://www.snhell.gr/testimonies/writer.asp?id=116
http://www.poiein.gr/archives/208/index.html
http://stithaghi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html
http://poem-for-you.blogspot.gr/2007/09/27-o-k.html
http://www.24grammata.com/?p=4044
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=548609
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=30/08/2014&id=445174
http://sarantakos.wordpress.com/2012/08/05/filyras/
https://sarantakos.wordpress.com/2013/12/08/filyras-3/
http://amaliamou.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html
http://www.politeianet.gr/books/9789601221366-filuras-romos-university-studio-press-poiimata-deuteros-tomos-222801

ΟΛΟΙ της Χ.Κ.Τ. ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΝ ΟΑΕΔ

Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά; **

– Τι προβλέπει ο ΟΑΕΔ – δικαιολογητικά/διαδικασία

– Περίπτωση Alter & «Απόφασης» – πως το πήραν οι πρώτοι και όχι οι δεύτεροι

Παροχή λόγω Αφερεγγυότητας του Εργοδότη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ  
Σκοπός του «λογαριασμού προστασίας εργαζομένων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη» είναι η πληρωμή ανεξόφλητων, λόγω αφερεγγυότητας του εργοδότη, αποδοχών μέχρι  τριών (3) μηνών, που προέρχονται από σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας και εμπίπτει στο χρονικό διάστημα έξι (6) μηνών που προηγείται της υποβολής της αίτησης ή της δήλωσης για κήρυξη της πτώχευσης, εφόσον εκδοθεί απόφαση που κηρύσσει τον εργοδότη σε πτώχευση ή από τη δημοσίευση της προβλεπόμενης, από τη νομοθεσία ιδιωτικής ασφάλισης, υπουργικής απόφασης περί ασφαλιστικής εκκαθάρισης ή από τη δημοσίευση της απόφασης, με την οποία τίθεται σε εκκαθάριση ο εργοδότης ή διαπιστωθεί ότι η επιχείρηση έκλεισε οριστικά και ότι λόγω ανεπάρκειας του ενεργητικού δεν δικαιολογείται η έναρξη διαδικασίας πτωχεύσεως.

Ένας εργοδότης θεωρείται ότι ευρίσκεται σε κατάσταση αφερεγγυότητας όταν:
α) έχει περιέλθει σε κατάσταση παύσεως ή αναστολής των πληρωμών του και είτε κηρύσσεται σε πτώχευση με απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου είτε διαπιστωθεί ότι η επιχείρηση έκλεισε οριστικά και ότι λόγω ανεπάρκειας του ενεργητικού δεν συντρέχει λόγος κινήσεως της διαδικασίας πτωχεύσεως. Ως ημερομηνία επέλευσης της αφερεγγυότητας, θεωρείται η ημερομηνία υποβολής της αίτησης για την κίνηση της πτωχευτικής διαδικασίας.
β) η επιχείρηση (προβληματική) που υποβάλλεται στην ειδική εκκαθάριση των άρθρων 9 του ν.1386/1983 (ΦΕΚ 107/Α’), 46 του ν.1892/1990 (ΦΕΚ 101/Α’) και 14 του ν. 2000/1991 (ΦΕΚ 206/Α’), όπως ισχύουν,
γ) η ασφαλιστική επιχείρηση της οποίας η άδεια λειτουργίας ανακλήθηκε με απόφαση του αρμοδίου υπουργού λόγω παράβασης διατάξεων της ασφαλιστικής νομοθεσίας και τίθεται σε ασφαλιστική εκκαθάριση (αναγκαστική) σύμφωνα με το άρθρο 12α του ν.δ. 400/1970 (ΦΕΚ 10/Α’), όπως ισχύει,
δ) η επιχείρηση του τέθηκε ύστερα από προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία, σε εκκαθάριση με σκοπό την ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών του και με αποτέλεσμα τη λύση των σχέσεων εργασίας με τους μισθωτούς του.
Το ύψος των παροχών αυτών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπερβεί τις αποδοχές 3 μηνών, όπως αυτές προβλέπονται από τις αντίστοιχες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Στην έννοια των «αποδοχών», που δύνανται να καλυφθούν από το ταμείο Αφερεγγυότητας, εμπίπτουν πλην του (νόμιμου) μισθού του εργαζόμενου, τυχόν απλήρωτα δώρα εορτών, Πάσχα ή Χριστουγέννων και άδεια ή επίδομα αδείας, εφόσον αυτά εμπίπτουν στο κρίσιμο   χρονικό   διάστημα   που   ορίζει   ο  νόμος.   Δεν   καταβάλλεται   η αποζημίωση λόγω απόλυσης, καθόσον δεν θεωρείται αποδοχές.
Ο Ο.Α.Ε.Δ. υποκαθιστά τον εργοδότη στα αντίστοιχα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ για τις αποδοχές αυτές καταβάλλει τις ανάλογες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Οι τυχόν ανεξόφλητες αποδοχές που καταβάλλονται στους δικαιούχους πρέπει να εμπίπτουν μέσα στο χρονικό διάστημα των τελευταίων έξι μηνών. Το εξάμηνο αυτό (αν πρόκειται για την επιχείρηση που πτώχευσε) έχει αφετηρία την ημερομηνία υποβολής της αίτησης ή δήλωσης για κήρυξη της επιχείρησης σε πτώχευση, ενώ για τις λοιπές περιπτώσεις έχει αφετηρία την ημερομηνία δημοσίευσης της Υπουργικής Απόφασης για την ανάκληση (αν πρόκειται για εκκαθάριση επιχείρησης).

ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΙ
Δικαιούχοι των παροχών λόγω αφερεγγυότητας του εργοδότη είναι οι εργαζόμενοι: α) επιχείρησης που κηρύχθηκε σε πτώχευση μετά από δικαστική απόφαση είτε που διαπιστώθηκε ότι η επιχείρηση έκλεισε οριστικά και ότι λόγω ανεπάρκειας του ενεργητικού δεν συντρέχει λόγος κινήσεως της διαδικασίας πτωχεύσεως, ή β) επιχείρησης που τέθηκε σε εκκαθάριση ή γ) επιχείρησης (ασφαλιστικής) της οποίας ανακαλείται η άδεια λειτουργίας, λόγω παράβασης των διατάξεων της ιδιωτικής ασφαλιστικής νομοθεσίας.

ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ 
Το δικαίωμα για πληρωμή ανεξόφλητων αποδοχών στον εργαζόμενο από το “Λογαριασμό προστασίας εργαζομένων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη” ασκείται με έγγραφη αίτηση του εργαζομένου προς την αρμόδια, Υπηρεσία του ΟΑΕΔ, το αργότερο μέσα σε ένα εξάμηνο α) από τη δημοσίευση της απόφασης για την κήρυξη του εργοδότη σε κατάσταση πτώχευσης ή β) από την ημερομηνία που η επιχείρησης τέθηκε σε εκκαθάριση ή γ) από την ημερομηνία που η επιχείρηση (ασφαλιστική) της οποίας ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας, λόγω παράβασης των διατάξεων της ιδιωτικής ασφαλιστικής νομοθεσίας.
Μετά την πάροδο της εξάμηνης προθεσμίας, το δικαίωμα για τις παροχές αυτές αποσβέννυται.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ 

1)Βεβαίωση του συνδίκου της πτώχευσης ή του Γραμματέα του πτωχευτικού δικαστηρίου στην περίπτωση που η επιχείρηση κηρύχθηκε σε πτώχευση ή βεβαίωση του οικείου εκκαθαριστή για τις λοιπές περιπτώσεις από την οποία να προκύπτει το ύψος των ανεξόφλητων αποδοχών που αναγγέλθηκαν προς επαλήθευση ή ικανοποίηση καθώς και ο χρόνος στην οποία ανάγονται αυτές.

2) Υπεύθυνη δήλωση του Ν. 1599/86 για το ύψος των ανεξόφλητων αποδοχών και την περίοδο στην οποία αναφέρονται.

3) Δικαιολογητικό από το οποίο να προκύπτει ο ΑΜ ΙΚΑ του ενδιαφερομένου.

4) ΙΒΑΝ λογ/σμού ΕΤΕ στον οποίο ο ενδιαφερόμενος πρέπει να εμφανίζεται ως πρώτος δικαιούχος.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
•    Άρθρο 16 του Ν. 1836/89
•    Π.Δ. 1/1990
•    Άρθρο 44 του Ν. 2648/1998
•    Π.Δ. 151/1999
•    Π.Δ. 40/2007

Πηγή: ΟΑΕΔ

-1-

Για βεβαίωση του συνδίκου της πτώχευσης ή του Γραμματέα του πτωχευτικού δικαστηρίου

κτίριο 11, αίθουσα 108

ΚΤΙΡΙΟ 11:

ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ, ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ, ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ (ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΕΣ)

Ισόγειο: Ακροατήρια Μισθωτικών Διαφορών

Α΄ όροφος : Γραμματεία-Δικαστές Διαταγών Πληρωμής, Πτωχεύσεις

Β΄ όροφος : Γραμματεία Ειδικών Διαφορών, Αίθουσες Ακροατηρίων Εργατικών κλπ., Γραμματεία Πιστωτικών Τίτλων

ΚΤΙΡΙΟ 11

Γρ. Έδρας Ειδ. Διαδ.    γρ. 204  210 8841415

Πιστωτικοί Τίτλοι           γρ. 102  210 8841416

Πτωχεύσεις (Γραμ.)     γρ. 104  210 8841417

Πτωχεύσεις (Εισηγ.)    γρ. 105  210 8826669

Πηγή: ΔΣΑ & ΔΣΒ

-2-

Το Έντυπο της Υπεύθυνης δήλωσης του Ν. 1599/86 σε pdf &word (Έντυπα & ΓΓΠΣ)

Σχετικά

(περίπτωση Alter)

18/02/2014

Εγκρίθηκε από τον ΟΑΕΔ το επίδομα αφερεγγυότητας για τους δημοσιογράφους του ΑΛΤΕΡ

Με σημερινή του απόφαση το Διοικητικό συμβούλιο του ΟΑΕΔ ενέκρινε την χορήγηση επιδόματος αφερεγγυότητας για τους δημοσιογράφους του τηλεοπτικού σταθμού ΑΛΤΕΡ. …Η απόφαση αυτή ήρθε μετά τη θετική εισήγηση του προέδρου του οργανισμού κ. Αμπατζόγλου … Ο πρόεδρος του οργανισμού κ. Αμπατζόγλου έδωσε άμεσα εντολή στο υποκατάστημα του ΟΑΕΔ στο Περιστέρι να ξεκινήσουν οι διαδικασίες έτσι ώστε το αργότερο έως τα μέσα Απριλίου να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία δείχνοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον του αλλά την ευαισθησία που θα έπρεπε να έχουν οι δημόσιες υπηρεσίες σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που χορηγείται το επίδομα αφερεγγυότητας σε δημοσιογράφους , μέλη της ένωσης συντακτών , αν και προβλέπεται από το νόμο …

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

«… ο ΟΑΕΔ με την αρ. 508/7/18-2-2014 απόφασή του δέχεται την καταβολή του επιδόματος αφερεγγυότητας σε όλους του πρώην εργαζόμενους δημοσιογράφους στον τηλεοπτικό σταθμό “ALTER”.

…Το επίδομα αφερεγγυότητας πρόκειται να καταβληθεί άμεσα στους δημοσιογράφους που έχουν ήδη προσκομίσει στον ΟΑΕΔ τα σχετικά δικαιολογητικά». (& Τυπολογίες)

7 Αυγούστου 2014

Μην ξεχνάμε το ΑΛΤΕΡ. Μια συζήτηση με τον Βασίλη Τζήμτσο

Ο Βασίλης Τζήμτσος, εργασιακός εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του Alter και Μέλος της Επιτροπής Πιστωτών διορισμένος απ” το πτωχευτικό δικαστήριο ως εκπρόσωπος των εργαζομένων, μίλησε στη Δανάη Κισκήρα-Μπαρτσώκα και το rebuke.gr για τα προβλήματα και τον αγώνα που δίνουν ο ίδιος και οι συναδελφοί του.

O Κώστας Γιαννίκος, πρώην διευθυντικό στέλεχος του τηλεοπτικού σταθμού Alter και κάτοχος του 25% των μετοχών της εταιρείας, ο οποίος κρατούνταν προσωρινά στις φυλακές για χρέη προς το Δημόσιο που προέρχονταν από τη μη καταβολή ΦΠΑ, αποφυλακίστηκε, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου.

Τo δικαστήριο (Μονομελές Εφετείο Αθηνών) αντικατέστησε τη χρηματική εγγύηση των 150.000 ευρώ που του είχε επιβληθεί, με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της τακτής εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου διαμένει.

Η υπόθεση του Alter είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Τα προβλήματα ξεκίνησαν το 2011 όπου οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του τηλεοπτικού σταθμού προέβησαν σε επίσχεση εργασίας από τις 21 Απριλίου έως τις 30 Μαΐου.

Η δεύτερη επίσχεση ξεκίνησε στις 11/11/11 με τους εργαζόμενους να κόβουν τις διαφημίσεις από το κανάλι και να εκπέμπουν δικά τους τρέιλερ και απεργιακά δελτία για περίπου 2 μήνες μέχρι που τους έκοψε η digea, στην οποία ο Γιώργος Κουρής είναι ακόμα μέτοχος. Κάπου εκεί έπεσε το μαύρο και το κανάλι δεν έχει λειτουργήσει από τότε. Οι εργαζόμενοι όμως ακόμα αγωνίζονται και ζητούν τη δικαίωση.

Κάπου ανάμεσα στο Αργοστόλι και στο λιμάνι της Κεφαλονιάς κάθισα δίπλα στο Βασίλη. Ο Βασίλης Τζήμτσος είναι εργασιακός εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του Alter και Μέλος της Επιτροπής Πιστωτών του Alter διορισμένος από το πτωχευτικό δικαστήριο ως εκπρόσωπος των εργαζομένων και εν γένει όλων των πιστωτών του τηλεοπτικού σταθμού.

Βρισκόταν στο Alter από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του, από το Σεπτέμβρη του 2000 ενώ παράλληλα από το 1994 ήταν στην εφημερίδα «Αυριανή» – επίσης του Γ. Κουρή. Μου μίλησε με μεγάλη προθυμία και μου εξήγησε τα προβλήματα και τις κατακτήσεις των απολυμένων εργαζόμενων του τηλεοπτικού σταθμού, από την αρχή του αγώνα τους μέχρι και σήμερα.

Η κουβέντα μας ξεκίνησε με τα χρηματικά παιχνίδια της εργοδοσίας και την αρχή των προβλημάτων.

«Το βασικό πρόβλημα στα οικονομικά του Alter, πέρα από τα δάνεια των 300.000.000 ευρώ ήταν χρέη που είχαν δημιουργηθεί, από τις λεγόμενες τριγωνικές σχέσεις. Ο Κώστας Γιαννίκος ως διευθύνων σύμβουλος αγόραζε ταινίες από την εταιρεία Modern Times η οποία συμπτωματικά είναι του ίδιου. Τα χρήματα έβγαιναν από τη μία τσέπη και έμπαιναν στην άλλη. Κύριος πιστωτής της εταιρίας φέρεται αυτή τη στιγμή να είναι η Morden Times δηλαδή ο ίδιος ο Γιαννίκος. Όλα αυτά ήταν εικονικά, το πρόβλημα  είναι ότι τα χρήματα των δανείων (300.000.000) έφυγαν από το ταμείο του Alter.  Ο Γ. Κουρής, ο οποίος είχε το 51% των μετοχών της εταιρείας είναι απίθανο να μην ήταν ενήμερος.

Βασικοί δανειστές του καναλιού ήταν ο Μιχάλης Σάλας (Πειραιώς) ο Ανδρέας Βγενόπουλος (Μαρφίν) και ο Γιάννης Κωστόπουλος (Αlpha Bank), με τον πρώτο να του αναλογεί το 70% των δανείων. Ούτε αυτή η περίπτωση είναι τυχαία αν σκεφτείς ότι ο Γιαννίκος νοίκιαζε από τον Σάλα τα ακίνητα στα οποία εγκατέστησε θέατρα του, άλλη μια τριγωνική σχέση.»

Η συζήτηση συνεχίστηκε για τον τρόπο που έφτασαν στην πτώχευση και τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Γ. Κουρής να τα βρει με τους εργαζόμενους και να επαναλειτουργήσει το κανάλι χωρίς ουσιαστικά να δίνει τίποτα.

«Το Νοέμβριο του 2012 (ενώ τον Ιανουάριο είχε γίνει ήδη μια προσέγγιση από τη μεριά της εργοδοσίας για να επαναλειτουργήσει ο σταθμός, χωρίς καμία εγγύηση προς τους εργαζομένους ) κάποιοι συνδικαλιστές  -Οι τεχνικοί και ο διοικητικός εκπρόσωπος- ήρθαν σε συμφωνία με τον Γ. Κουρή να επιστρέψουν στη δουλειά 300 από τους 600 απολυμένους και να πάρουν κάποια χρήματα. Το ποσό που αναλογούσε στον καθένα είχε να κάνει με την αγωνιστική του δράση, όσο πιο πολύ αντιδράς τόσο περισσότερα χρήματα. Εμένα μου έδιναν 20.000 για να τα βρω με τον Κουρή. Είπα Όχι. Τότε βρήκαμε έναν δικηγόρο, ιδιώτη όχι από σωματείο, και ζητήσαμε να πληρωθούμε όλοι αλλιώς θα υποβάλλαμε αίτηση πτώχευσης. Μαζί με μένα ήρθαν άλλα 200 άτομα και την υποβάλλαμε. Όταν έφτασε το δικαστήριο το Μάρτιο του 2013, και ο Κουρής δεν είχε πληρώσει κανέναν τελικά ήρθα και κατέθεσαν υπέρ μας άλλοι 250.

Παρόλα αυτά, πέρυσι το καλοκαίρι προσπάθησε ξανά να έρθει σε συμφωνία μαζί μας, πάλι με 200 άτομα και πάλι δέχθηκαν. Τότε  κάναμε την εξής πρόταση: Να μας πληρώσει όλους, τα μισά των μισών που μας χρωστάει σε μετρητά. Δεν δέχθηκε, δεν πλήρωσε και πτώχευσε. »

Ο Βασίλης με τη βοήθεια συναδέλφων του κατάφερε μέσα από την πτώχευση να επιτύχει 2 πολύ σημαντικά επιτεύγματα για τον κλάδο των δημοσιογράφων.

«Με την πτώχευση πετύχαμε 2 πολύ σημαντικά πράγματα, 2 αποφάσεις που αποτελούν σταθμό για τους Δημοσιογράφους.

1^ον Καταφέραμε με πολλές ενέργειες να εξασφαλίσουμε, από το ΕΤΑΠ ΜΜΕ, τη συντάξιμη ασφάλιση μέχρι και την ημέρα πτώχευσης του Alter, γιατί ήμασταν ασφαλισμένοι μόνο τους 6 πρώτους μήνες της επίσχεσης, ενώ εμείς κάναμε επίσχεση 2 χρόνια. Καταφέραμε λοιπόν, όποια εταιρία πτωχεύσει στα media οι εργαζόμενοι της να ασφαλίζονται μέχρι την ημέρα της πτώχευσης.

2^ον Όλοι οι Δημοσιογράφοι υπαγόμαστε το ΕΤΑΠ ΜΜΕ και παίρνουμε επιδόματα μόνο από κει και όχι από τον ΟΑΕΔ. Το ΕΤΑΠ ΜΜΕ μας έδινε μόνο επίδομα ανεργίας για ένα χρόνο, ενώ οι τεχνικοί επιδοτήθηκαν δύο χρόνια από τον ΟΑΕΔ με επίδομα επίσχεσης και ανεργίας. Ψάχνοντας, βρήκα στο μισθολόγιο, ότι πληρώνουμε ένα 3,66% στο ΙΚΑ υπέρ ΟΑΕΕ. Αυτό περιλαμβάνει διάφορα επιδόματα, βλ. οικογενειακό επίδομα, ανάμεσά τους και το επίδομα Αφερεγγυότητας. Αυτό το επίδομα το δικαιούνται όλοι οι εργαζόμενοι αν πτωχεύσει η εταιρία που δουλεύουν, οι δημοσιογράφοι όμως δεν το είχαν πάρει ποτέ, αφού ο ΟΑΕΔ αποποιούταν τις ευθύνες του και τις επίρριπτε στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ. Εμείς κερδίσαμε τρείς μηνιαίες αποδοχές, με απόφαση ΔΣ του ΟΑΕΔ το Μάρτιο του 2014 και διασφαλίσαμε ότι σε όποιο media πτωχεύσει οι εργαζόμενοι του θα πάρουν τουλάχιστον και 3 μισθούς ως επίδομα. Οι περισσότεροι από εμάς, σήμερα, ζούμε με αυτά τα χρήματα»

Η αφορμή για να μιλήσουμε ήταν η αποφυλάκιση του Κώστα Γιαννίκου, έτσι κάπου προς το τέλος της διαδρομής άρχισε να μου αναλύει την ποινική διάσταση του θέματος, που αφορά την εργοδοσία.

«Όταν άρχισαν οι διώξεις από το Δημόσιο και το ΣΔΟΕ δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία. Μάρτυρας υπεράσπισης της εργοδοσίας ήταν ο Χατζηνικολάου (Συνέταιρος με του Ανδρέα Κουρή με ποσοστό 50% στο ραδιοφωνικό σταθμό Real fm και στην Εφημερίδα Real news) και διάφοροι άλλοι.

Έπρεπε να βρεθεί ένας μάρτυρας που να πει την αλήθεια, την εκδοχή των εργαζομένων και όχι μόνο την εκδοχή του Κουρή. Αυτό το έκανα εγώ και ήρθαν μαζί μου και άλλοι εργαζόμενοι. Πρότεινα να κάνουμε παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη για το κακούργημα που προφυλακίσθηκαν και οι Κουρίδες και ο Γιαννίκος. Μας απέρριψαν ως πολιτική αγωγή, αλλά παρόλα αυτά πήγαμε αυθορμήτως και αυτοβούλως, χωρίς κλήση και καταθέσαμε στην ανακρίτρια  αυτά που ξέρουμε για το κακούργημα που αφορούσε τη μη καταβολή του φόρου μισθωτών υπηρεσιών.

Η εργοδοτική πλευρά και οι μάρτυρες υπεράσπισής τους, υποστήριζαν ότι δεν είχαμε λάβει χρήματα το 2011 άρα δεν υπήρχε το αδίκημα μη καταβολής φόρου μισθωτών υπηρεσιών, εμείς όμως, είχαμε πάρει χρήματα, άρα θα έπρεπε να καταβληθεί ο φόρος που μας είχαν παρακρατήσει. Εν τέλει, κατέθεσα εγώ και άλλοι 10-20 εργαζόμενοι και έτσι στηρίξαμε την υπόθεση. Η δίκη έγινε αλλά επειδή δεν είχε γίνει σωστή δικογραφία- κατά την άποψη των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορουμένων- αναβλήθηκε και έχει πάει τώρα για το Δεκέμβριο.

Ο τελευταίος δικαστής έκρινε ότι πρέπει να αντικατασταθεί η προσωρινή κράτηση του Γιαννίκου  με περιοριστικούς όρους, ενώ παράλληλα ήρε και την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα που είχε επιβληθεί στον Ανδρέα Κουρή. Δεν μπορώ να καταλάβω πως διασφαλίζεται με αυτή την απόφαση η παρουσία του στη δίκη, όπως και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι προηγούμενοι δικαστές τον έκριναν προφυλακιστέο και επικίνδυνο να διαπράξει νέα αδικήματα ή να διαφύγει στο εξωτερικό και τώρα αυτός, ο ένας δικαστής, δεν το κρίνει. Μάλιστα, η Εισαγγελέας της έδρας, που διαφώνησε, αλλά ο δικαστής το ενέκρινε, πρότεινε την παραπομπή του αιτήματος στο συμβούλιο πλημμελειοδικών και όχι σε έναν μόνο δικαστή.

Την επόμενη ημέρα από τη δίκη ο Γιώργος Κουρής, με επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά , υμνούσε τον συγκεκριμένο δικαστή. Ο Γιώργος Κουρής που έχει ανεβοκατεβάσει πολλές κυβερνήσεις… »

Με την ευκαιρία της επιστολής Γιώργου Κουρή στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, o Βασίλης Τζήμτσος μας παραθέτει μια άλλη επιστολή προς τον Πρωθυπουργό που είχαν στείλει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων του Alter λίγες ώρες πριν από την εκδίκαση στα δικαστήρια της υπόθεσης του Alter στις 9-10-2012.

…

ΥΓ Τα δεδομένα έχουν αλλάξει μετά την παραπάνω επιστολή καθώς το Άλτερ δεν υπήχθη στο άρθρο 99 και πτώχευσε με τελεσίδικη δικαστική απόφαση μετά από αίτηση πτώχευση πτώχευσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων του τηλεοπτικού σταθμού…
Όμως η ουσία παραμένει. Το πάρτι τελείωσε; Θα πληρώσει κανείς για τα δάνεια εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν; Που πήγαν τα λεφτά; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ, ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΧΑΣΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ;
ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΟΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ;
ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ…ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ ΟΣΟΥΣ ΦΕΣΩΣΑΝ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΕΒΑΛΑΝ ΛΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ…

(περίπτωση τεχνικών Απόφασης)

Δικαίωση μετά από 7 χρόνια για τους τεχνικούς τύπου της “Απόφασης”

20/07/2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με την υπ΄αρθμόν 18396/2013 Απόφαση του Τριμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι απολυμένοι Τεχνικοί Τύπου της εφημερίδας “ΑΠΟΦΑΣΗ” δικαιώθηκαν ως προς το ζήτημα της καταβολής των επιδομάτων του ΟΑΕΔ λόγω αφερεγγυότητας του εργοδότη (πτώχευση της επιχείρησης).

Σημειωτέον ότι ο ΟΑΕΔ είχε απορρίψει τις αιτήσεις των εργαζομένων για την χορήγηση του επιδόματος λόγω εκπρόθεσμης υποβολής, όμως το Δικαστήριο έκρινε ότι αυτές υποβλήθηκαν πέραν της εξάμηνης προθεσμίας για λόγους που δεν ανάγονται σε υπαιτιότητά τους και ότι δικαιούνται το επίδομα το οποίο προέρχεται από αυτοτελή λογαριασμό προστασίας των εργαζομένων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη.

Αναμένουμε τη στάση της Διοίκησης του ΟΑΕΔ έναντι της δικαστικής απόφασης και των εργαζομένων.

Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του κλάδου και όχι μόνο, πρωτίστως δε την Διοίκηση της ΕΤΗΠΤΑ, να εξαντλήσουν όλα τα μέσα προκειμένου να εκτελεστεί άμεσα η απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου και να δοθεί τέλος στην μακροχρόνια ταλαιπωρία των εργαζομένων, η πλειονότητα των οποίων είναι άνεργοι!

Παραθέτουμε κατωτέρω το πλήρες κείμενο της απόφασης.

Apιθμός απόφασης 18396/2013

Γ.Α.Κ 49346/2007

TO ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ 24ο ΤΡΙΜΕΛΕΣ

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 14 Μαρτίου 2013, με την εξής σύνθεση: Δήμητρα Γεωργιοττούλου, Προεδρεύουσα Πρωτοδίκη Δ.Δ., λόγω κωλύματος του Προέδρου Πρωτοδικών Δ.Δ., Νικόλαος Δρόσος (εισηγητής) και Μαρία Καπουράλου Πρωτοδίκες Δ.Δ.. Γραμματέας η Φιλιτπτία Θωμοπούλου, δικαστική υπάλληλος, για να δικάσει την προσφυγή με χρονολογία καταθέσεως 28-12-2007, των:

…οι οποίοι παραστάθηκαν με τον δικηγόρο Αναστάσιο Μάνο, κατά του ν.π.δ.δ. με την επωνυμία «Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού» (Ο.Α.Ε.Δ.), το οποίο εκπροσωπήθηκε από τον Διοικητή του και δεν εμφανίστηκε στο ακροατήριο, αλλά παραστάθηκε με την υποβολή της από 12-3-2013 δήλωσης του πληρεξουσίου του δικηγόρου Περικλή Αγγελίδη, βάσει του άρθρου 133 παρ. 2 Κ.Δ.Δ..

Κατά τη συζήτηση, οι διάδικοι που εμφανίσθηκαν και παραστάθηκαν, ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν όσα αναφέρονται στα πρακτικά.

Μετά τη συνεδρίαση το Δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη.

Η κρίση του είναι η εξής:

1. Επειδή, με την κρινόμενη προσφυγή, για την οποία καταβλήθηκε το νόμιμο παράβολο (σχετικά τα 2643174, 499574, 232348 και 3033728 Σειράς Α’ ειδικά έντυπα), επιδιώκεται η ακύρωση της 1934/19-6-2007 απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ., με την οποία απορρίφθηκε τελικώς αίτημα των προσφευγόντων για καταβολή ανεξόφλητων αποδοχών λόγω αφερεγγυότητας του εργοδότη τους.

…

2. Επειδή, στο άρθρο 16 του Ν. 1836/1989 “Προώθηση της απασχόλησης και της επαγγελματικής κατάρτισης και άλλες διατάξεις” (Α’ 79), όπως ίσχυε κατά το κρίσιμο διάστημα, ορίζεται ότι: «1. Στον Ο.Α.Ε.Δ. συνιστάται αυτοτελής λογαριασμός με τον τίτλο “Λογαριασμός προστασίας εργαζομένωναπό την αφερεγγυότητα του εργοδότη”, με αποκλειστικό σκοπό την άμεση ικανοποίηση ανεξόφλητων απαιτήσεων εργαζομένων λογω αφερεγγυότητας του εργοδότη. 2. … 4. Με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και ύστερα από γνώμη του Δ.Σ. του Ο.Α.Ε.Δ., καθορίζονται η λειτουργία και η διαχείριση του λογαριασμού της παραγράφου 1, ο τρόπος είσπραξης των εσόδων του, ο χρόνος έναρξης της ικανοποίησης των απαιτήσεων των εργαζομένων, η έκταση των ικανοποιούμενων απαιτήσεων, ο τρόπος ικανοποίησης των απαιτήσεων και των κεκτημένων δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων προσδοκίας των εργαζομένων και προσώπων που έχουν αποχωρήσει από την επιχείρηση την ημέρα που επήλθε η αφερεγγυότητα του εργοδότη, που προέρχονται από υφιστάμενα συστήματα επαγγελματικής ή διεπαγγελματικής επικουρικής ασφάλισης που λειτουργούν έξω από την υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.
   

   5. Αφερέγγυος εργοδότης είναι: α) το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που περιέρχεται σε κατάσταση παύσεως ή αναστολής των πληρωμών του και κηρύσσεται σε πτώχευση με απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου. Αν η επιχείρηση αυτού του εργοδότη συνεχίζει να λειτουργεί παρά την κήρυξη σε πτώχευση, τότε ο εργοδότης δεν θεωρείται αφερέγγυος

   , β) …», Περαιτέρω, στο μεν άρθρο 1 του π.δ/τος 1/1990 “Περί προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη τροποποιήσεως και συμπληρώσεως διατάξεων τινών νόμων” (Α’ 1), όπως ίσχυε κατά το κρίσιμο διάστημα, ορίζεται ότι: «1. Σκοπός του “λογαριασμού προστασίας εργαζομένων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη”, είναι η πληρωμή ανεξόφλητων, λόγω αφερεγγυότητας του εργοδότη, αποδοχών μέχρι τριών (3) μηνών, που προέρχονται από σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας και εμπίπτουν στο χρονικό διάστημα έξι (6) μηνών, που προηγείται της υποβολής της αιτήσεως ή της δηλώσεως για κήρυξη της πτώχευσης, εφόσον εκδοθεί απόφαση που κηρύσσει τον εργοδότη σε πτώχευση, …

   2. Για την εφαρμογή του παρόντος διατάγματος, ένας εργοδότης θεωρείται ότι ευρίσκεται σε κατάσταση αφερεγγυότητας όταν: α) έχει περιέλθει σε κατάσταση παύσεως ή αναστολής των πληρωμών του

   και είτε κηρύσσεται σε πτώχευση με απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου είτε διαπιστωθεί ότι η επιχείρηση έκλεισε οριστικά και ότι λόγω ανεπάρκειας του ενεργητικού δεν συντρέχει λόγος κινήσεως της διαδικασίας πτωχεύσεως. Ως ημερομηνία επέλευσης της αφερεγγυότητας, θεωρείται η ημερομηνία υποβολής της αίτησης για την κίνηση της πτωχευτικής διαδικασίας….», στο δε άρθρο 5 του ίδιου π.δ/τος, όπως ίσχυε κατά το κρίσιμο διάστημα, ορίζεται ότι: «1. Η πληρωμή των ανεξόφλητων αποδοχών προς τους εργαζόμενους, που προβλέπεται από το άρθρο 1 του παρόντος, είναι ανεξάρτητη από την εκπλήρωση ή όχι της υποχρέωσης που βαρύνει τον εργοδότη για την καταβολή της εισφοράς υπέρ του Λογαριασμού. Ενεργείται από την αρμόδια με βάση την έδρα της επιχείρησης ή εκμετάλλευσης Τοπική Υπηρεσία ή, αν αυτή δεν υπάρχει, Υπηρεσία Νομού του ΟΑΕΔ, στην  οποία οι εργαζόμενοι οφείλουν να προσκομίσουν: α. Βεβαίωση του συνδίκου της πτώχευσης ή του Γραμματέα του πτωχευτικού δικαστηρίου, για την περίπτωση α’ της παραγράφου 2 του άρθρου 1 του παρόντος, ή βεβαίωση του οικείου εκκαθαριστή για τις λοιπές περιπτώσεις, από την οποία να προκύπτει το ύψος των ανεξόφλητων αποδοχών που αναγγέλθηκαν προς επαλήθευση ή ικανοποίηση καθώς και ο χρόνος στον οποίο ανάγονται αυτές, β) Υπεύθυνη Δήλωση Νόμου 1599/1986 για το ύψος των ανεξόφλητωναποδοχών, γ) Τα ασφαλιστικά τους βιβλιάρια. … 3. Η πληρωμή των ανεξόφλητων αποδοχών που καταβάλλονται στους εργαζόμενους απο τον “Λογαριασμό προστασίας εργαζόμενων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη” σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπερβεί τις αποδοχές 3 μηνών, όπως προβλέπονται απο τις αντίστοιχες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. 4. Το δικαίωμα για πληρωμή ανεξόφλητων αποδοχών στον εργαζόμενο από το “Λογαριασμό προστασίας εργαζομένων από την αφερεγγυότητα του εργοδότη” ασκείται με έγγραφη αίτηση του εργαζομένου προς την αρμόδια, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου αυτού, Υπηρεσία του ΟΑΕΔ, το αργότερο μεσα σε ένα εξάμηνο από τη δημοσίευση της απόφασης για την κήρυξη του εργοδότη σε κατάσταση πτώχευσης…».

3. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, από τα στοιχεία της δικογραφίας, προκύπτουν τα εξής: Οι προσφεύγοντες απασχολούνταν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου στην ανώνυμη εκδοτική εταιρεία με την επωνυμία «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» έως τις 7-8-2006, οπότε και δημοσιεύθηκε η 926/2006 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Τμήμα Πτωχεύσεων), με την οποία η προαναφερόμενη εταιρεία κηρύχθηκε σε κατάσταση πτώχευσης. Στις 14-3-2007 υπέβαλαν στην Τοπική Υπηρεσία του Ο.Α.Ε.Δ. Ν. Κόσμου αιτήσεις για χορήγηση των προβλεπόμενων στο άρθρο 16 του ν. 1836/1989 και του κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδοθέντος π.δ/τος παροχών λόγω αφερεγγυότητας της πτωχεύσασας εργοδότριας εταιρείας, καταθέτοντας προς τούτο, μεταξύ άλλων, την από 6-3-2007 βεβαίωση της προσωρινής συνδίκου της πτώχευσης Σταυρούλας Γιαννακοπούλου, από την οποία προέκυπτε, ανάμεσα σε άλλα, το ύψος των  ανεξόφλητων αποδοχών που διατηρούσαν οι προσφεύγοντες. Με τις 677, 682, 683, 681, 685 και 678/2-4-2007 αποφάσεις του Διευθυντή της προαναφερόμενης υπηρεσίας απορρίφθηκε το αίτημά τους, με την αιτιολογία ότι οι οικείες αιτήσεις τους κατατέθηκαν μετά την πάροδο της εξάμηνης προθεσμίας που θέτει η διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 5 του π.δ/τος 1/1990. Κατά των αποφάσεων αυτών οι προσφεύγοντες άσκησαν αιτήσεις θεραπείας ενώπιον της Επιτροπής Ε.Α.Δ. αρμοδιότητας Περ/κής Δ/νσης Αττικής και Νήσων υποστηρίζοντας ότι δεν ευθύνονται για την καθυστέρηση κατάθεσης των σχετικών αιτήσεών τους. Ένσταση των προσφευγόντων ενώπιον του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ. κατά της απορριπτικής απόφασης της παραπάνω Επιτροπής δεν ευδοκίμησε. Ήδη, οι προσφεύγοντες με την κρινόμενη προσφυγή ζητούν την ακύρωση της 1934/19-6-2007 απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ., προβάλλοντας εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των σχετικών διατάξεων και παράβαση της αρχής της χρηστής διοίκησης, αφού, όπως υποστηρίζουν, η κατάθεση των αιτήσεών τους – οι οποίες συνοδεύονταν με τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την καταβολή των ανεξόφλητων αποδοχών τους -στις 14-3-2007, αντί της κατά νόμο καταληκτικής ημερομηνίας της 8ης Φεβρουαρίου 2007, δεν οφειλόταν σε υπαιτιότητά τους. Ειδικότερα, ισχυρίζονται ότι ο αρχικός διορισθείς ως προσωρινός σύνδικος της πτώχευσης Θωμάς Καναβέλης, δικηγόρος Αθηνών, ευθύς αμέσως υπέβαλε την παραίτησή του και ουδέποτε άσκησε τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί. Η αντικατάσταση του ανωτέρω δικηγόρου από την Σταυρούλα Γιαννακοπούλου, δικηγόρο Αθηνών, πραγματοποιήθηκε στις 19-1-2007 δυνάμει της 51/2007απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κατ’ αποδοχή της 1750/12-9-2007 έκθεσης του Εισηγητή της πτωχεύσεως. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ήταν αδύνατο να συγκεντρωθούν εγκαίρως τα απαιτούμενα δικαιολογητικά (λ.χ. βεβαίωση του συνδίκου της πτώχευσης ως προς το ύψος των ανεξόφλητων αποδοχών), ώστε να τηρηθεί η προβλεπόμενη από το άρθρο 5 παρ. 4 του π.δ/τος 1/1990 εξάμηνη προθεσμία, αφού οι συνταχθείσες την 20-2-2007 καταγγελίες των ατομικών συμβάσεων εργασίας επιδόθηκαν στους ίδιους την 22η και 26η Φεβρουαρίου 2007, ενώ η αρμόδια Τοπική Υπηρεσία του Ο.Α.Ε.Δ. Καισαριανής, σε σχετική (6362/11-12-2006) αίτησή τους αναφορικά με το αν έχουν καταγγελθεί μονομερώς οι συμβάσεις τους με την πτωχεύσασα επιχείρηση, με το από 27-3-2007 απαντητικό της έγγραφο γνωστοποίησε ότι δεν είναι εφικτή η παροχή των ζητηθέντων στοιχείων. Προς επίρρωση των ισχυρισμών τους αυτών προσκομίζουν, μεταξύ άλλων, την 51/2007 (δημοσιευθείσα την 19-1-2007) απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το 6362/27-3-2007 απαντητικό έγγραφο της Τοπικής Υπηρεσίας του Ο.Α.Ε.Δ. Καισαριανής στο οποίο αναφέρεται ότι απαιτείτο να διευκρινίζεται η ακριβής ημερομηνία απόλυσης ή οικειοθελούς αποχώρησης των εργαζομένων για να παρασχεθούν τα στοιχεία που ζητήθηκαν, την από 6-3-2007 βεβαίωση της προσωρινής συνδίκου της πτώχευσης Σταυρούλας Γιαννακοπούλου, η οποία κατατέθηκε στην Τοπική Υπηρεσία Ο.Α.Ε.Δ. Ν. Κόσμου την 14-3-2007, καθώς και τις από 20-2-2007 καταγγελίες συμβάσεων εργασίας των προσφευγόντωνμετά των οικείων αποδεικτικών επίδοσής τους. Αντιθέτως, ο καθού Οργανισμός με το από 12-3-2013 υπόμνημα και την από 8-3-2013 έκθεση των απόψεών του ζητεί την απόρριψη της ένδικης προσφυγής ενόψει του ρητού και δεσμευτικού χαρακτήρα των οικείων διατάξεων, που θεσπίζουν αποσβεστική προθεσμία αναφορικά με την εκπρόθεσμη κατάθεση των οικείων αιτήσεων.
4. Επειδή, με τα δεδομένα αυτά, ενόψει των προαναφερθέντων διατάξεων, λαμβάνοντας ειδικότερα υπόψη ότι: α) από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτει ότι οι προσφεύγοντες δεν βαρύνονται με οποιουδήποτε είδους υπαιτιότητα για τη μη εμπρόθεσμη υποβολή των αιτήσεών τους για καταβολή ανεξόφλητων αποδοχών λόγω αφερεγγυότητας της πτωχεύσασας εργοδότριάς τους και β) η εκπρόθεσμη κατάθεση των επίμαχων αιτήσεων οφειλόταν – σύμφωνα με τα προσκομιζόμενα έγγραφα στοιχεία – αποκλειστικά στην μη έγκαιρη κατάρτιση τηςαπό 6-3-2007 βεβαίωσης από την διορισθείσα την 19-1-2007 προσωρινή σύνδικο της πτώχευσης, η κατάθεση της οποίας -κατά τα οριζόμενα στις προπαρατεθείσες διατάξεις – ήταν αναγκαία για την ευδοκίμηση των υποβληθεισών αιτήσεων των προσφευγόντων, το Δικαστήριο κρίνει ότι συνέτρεξε λόγος ανώτερης βίας (αδυναμία έγκαιρης συγκέντρωσης των απαιτούμενων δικαιολογητικών εξαιτίας λόγων που δεν ανάγονταν στη σφαίρα ευθύνης των προσφευγόντων) και δεδομένου ότι από το υπάρχον αποδεικτικό υλικό δεν προκύπτει ότι οι τελευταίοι καθυστέρησαν να υποβάλλουν τις επίμαχες αιτήσεις μετά την περιέλευση σε αυτούς των απαιτούμενων δικαιολογητικών, μη νόμιμα απορρίφθηκαν οι οικείες αιτήσεις τους για καταβολή ανεξόφλητων αποδοχών λόγω αφερεγγυότητας της πτωχεύσασας εργοδότριας εταιρείας. Συνεπώς, το Διοικητικό Συμβούλιο του Ο.Α.Ε.Δ., που έκρινε αντιθέτως, εσφαλμένως εκτίμησε τα πραγματικά περιστατικά και εσφαλμένως ερμήνευσε και εφάρμοσε τις σχετικές διατάξεις, και για το λόγο τούτο πρέπει να ακυρωθεί η απόφασή του κατά παραδοχή ως βάσιμης της κρινόμενης προσφυγής.
5. Επειδή, κατ’ ακολουθίαν αυτών, πρέπει να απορριφθεί τύποις η προσφυγή καθ’ ο μέρος αφορά στους προσφεύγοντες Μαρία Στεργιανού του Γεωργίου (3η), Παναγιώτη Αναγνώστου του Εμμανουήλ (5°) και Αικατερίνη Ευθυμίου του Γεωργίου (6η), ενώ πρέπει να γίνει δεκτή η προσφυγή καθ’ ο μέρος αφορά στους λοιπούς προσφεύγοντες και να ακυρωθεί ως προς αυτούς η προσβαλλόμενη απόφαση. Το παράβολο, που καταβλήθηκε από τους προσφεύγοντες, πρέπει, κατ’ άρθρο 277 παρ. 9 Κ.Δ.Δ., να τους αποδοθεί. Τέλος, κατ’ εκτίμηση των περιστάσεων, κρίνεται ότι πρέπει να απαλλαγεί ο καθού Οργανισμός από τα δικαστικά έξοδα των προσφευγόντων.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Απορρίπτει τύποις την προσφυγή καθ’ ο μέρος αφορά στους προσφεύγοντες Μαρία Στεργιανού του Γεωργίου (3η), Παναγιώτη Αναγνώστου του Εμμανουήλ (5°) και Αικατερίνη Ευθυμίου του Γεωργίου (6η).

Δέχεται την προσφυγή καθ’ ο μέρος αφορά στους λοιπούς προσφεύγοντες.

Ακυρώνει την 1934/19-6-2007 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ν.π.δ.δ. με την επωνυμία «Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού» (Ο.Α.Ε.Δ.) κατά το αντίστοιχο τμήμα αυτής, που αφορά τους Αλφρέδο – Μάγδη Αλοσκόφη του Ουίλιαμ (1°), Αγγελική Σγούρου του Παναγιώτη (2η), Παναγιώτη Κουτσό του Αντωνίου (4°), Αθανασία Θεοδωροπούλου του Αντωνίου (7Π), Κλεάνθη Καρεκλά του Κωνσταντίνου (8η) και Αιμιλία Κραβτσόβα του Κωνσταντίνου (9η).

Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου στους προσφεύγοντες.

Απαλλάσσει τον καθού Οργανισμό από τη δικαστική δαπάνη.

Η διάσκεψη του Δικαστηρίου έγινε στην Αθήνα στις 28-11-2013 και η απόφαση δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο του στον ίδιο τόπο, κατά την έκτακτη δημόσια συνεδρίαση της 12-12-2013.
Η ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΡΟΣΟΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΦΙΛΙΠΠΙΑ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ

Εναντίον των απολυμένων της “Απόφασης” ο ΟΑΕΔ!

26/09/2014

Εναντίον των απολυμένων της “Απόφασης” στράφηκε ο …ΟΑΕΔ. Σύμφωνα με πληροφορίες ο οργανισμός υπέβαλε έφεση στις 17-9-2014, μία ημέρα πριν την λήξη της προθεσμίας, στην Απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου, που δικαίωνε Τεχνικούς Τύπου, μετά από 7 ολόκληρα χρόνια και τον υποχρέωνε να καταβάλει τα οριζόμενα από τον νόμο σχετικά με την πτώχευση της εφημερίδας “Η Απόφαση”. Εκτιμάται πως  μοναδικός σκοπός της είναι η καθυστέρηση στην εκτέλεση της απόφασης.

**

Ποιός τη ζωή μου – 1974

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;

Ποιός τη ζωή μου, ποιός παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Ομιλία Νετανιάχου στη ΓΣ του ΟΗΕ: Εξίσωσε τη Χαμάς με την ISIS για να δικαιολογήσει τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων

Κατά την ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου εξίσωσε τη Χαμάς με την ISIS (το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε/ ΙΚΙΛ) παρουσιάζοντας τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων ως πόλεμο εναντίον της Χαμάς και ως τμήμα του πολέμου των δυτικών χωρών εναντίον του πολεμικού Ισλάμ, που «όπου κι αν κοιτάξουμε προελαύνει» και θέτει «τις ελπίδες του πλανήτη για ειρήνη σε κίνδυνο». Επιπλέον, κατηγόρησε το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για στηρίξη των τρομοκρατών και «αντισημιτισμό» και μίλησε για νέες συμμαχίες του Ισραήλ με κράτη του Αραβικού Κόσμου. Αναλυτικά:

Αποκαλυπτική συνέντευξη της υπ. Δικαιοσύνης του Ισραήλ, Τζίπι Λίβνι

Απίστευτο κι όμως αληθινό… Η υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ καταστρέφει ιδιοχείρως, πανό αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Πηγή φωτογραφίας : Visinokipos & Mondoweiss.

Η 56χρονη υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ Τζίπι Λίβνι, πρώην πράκτορας της Μοσάντ και δικηγόρος, που ήταν μέχρι πριν από πέντε χρόνια επικεφαλής του τότε ισχυρού κόμματος Καντίμα και σήμερα είναι επικεφαλής του μικρότερου συνασπισμού κομμάτων Hatnua ξεδίπλωσε σε μια συνέντευξη-ποταμό στην εφημερίδα “Times of Israel” στις 23 Σεπτεμβρίου τις απόψεις της εφ’ όλης της ύλης. Η Λίβνι εμφανίζεται εναντίον της εποικιστικής δραστηριότητας, επειδή βλάπτει την ασφάλεια του Ισραήλ, διαχωρίζει μεν το Παλαιστινιακό από το ΙΚΙΛ/ISIL αλλά θεωρεί τη Χαμάς εχθρό και οραματίζεται συνεργασίες με τις μετριοπαθείς αραβικές ηγεσίες εναντίον των κοινών εχθρών τους και δηλώνει ότι πάντοτε ήταν ξεκάθαρο πως οποιαδήποτε συμφωνία για παλαιστινιακό κράτος δεν θα περιλάμβανε πλήρη και ολοκληρωτική κυριαρχία, καθώς  και ότι θέλει το Ισραήλ να παραμείνει Σιωνιστικό, Εβραϊκό και δημοκρατικό. Αναλυτικά: